ΔΙΠΟΛΑ 2005. (Όλα160 Χ 215 cm σε Hahnemuhle Museum Fine Art inkjet Paper, 330 gr. )
Η ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΗ ΕΛΠΙΔΑ ΤΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ
Στα ΄΄δίπολα΄΄ του Βασίλη Καρκατσέλη, σε πρώτη επαφή, μας ξαφνιάζει η ωμότητα της υπέρβασης του φωτογραφημένου και οι δυνατότητες, που παρέχουν οι συνδυασμένες εικόνες προς ελεύθερους συνδυασμούς σχέσεων.
Και μόνο η αρχική πρόθεση του φωτογράφου για ΄΄διερεύνηση του ελάχιστου΄΄ διασπά το εξωτερικό κέλυφος της μηχανικής αναπαραγωγής και απομακρύνει, με τον τρόπο που πραγματοποιείται, κάθε πιθανή συγκινησιακή ανάγνωση. (΄΄Η φωτογραφία δεν είναι για ευχαρίστηση΄΄.) Η ρηξικέλευθη ανατροπή του μηχανισμού αποδοχής μονοδιάστατων αναπαραστάσεων μίας σκληρής και προπαντός πολύπλοκης πραγματικότητας, επιτηδευμένα και με απόλυτη συνέπεια ως προς το προηγούμενο έργο του, συστήνει ζεύγη φωτογραφιών, όπου το κάθε ξεχωριστό επί μέρους τμήμα οδηγεί προς το επόμενο, το προηγούμενο ή το όλον, ενσωματώνοντας μία νοητική κατάκτηση του χρόνου. (΄΄Προτεραιότητα του πνεύματος΄΄) Εκείνο το ΄΄μια φωτογραφία ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις΄΄ πρέπει να αντικατασταθεί από το ΄΄μία και μία φωτό ποτέ δεν κάνουν δύο, αλλά επί-γνωση (βιωματική επαφή με κάτι ανώτερο).
Ας περιοριστώ, όμως, στο θέμα μου, που είναι και ο τίτλος αυτού του σύντομου σημειώματος, η παραπομπή στο αδιέξοδο που αρθρώνεται από ότι ορίζει η χρήση
συνέχεια στο κάτω μέρος της σελίδας
Στα ΄΄δίπολα΄΄ του Βασίλη Καρκατσέλη, σε πρώτη επαφή, μας ξαφνιάζει η ωμότητα της υπέρβασης του φωτογραφημένου και οι δυνατότητες, που παρέχουν οι συνδυασμένες εικόνες προς ελεύθερους συνδυασμούς σχέσεων.
Και μόνο η αρχική πρόθεση του φωτογράφου για ΄΄διερεύνηση του ελάχιστου΄΄ διασπά το εξωτερικό κέλυφος της μηχανικής αναπαραγωγής και απομακρύνει, με τον τρόπο που πραγματοποιείται, κάθε πιθανή συγκινησιακή ανάγνωση. (΄΄Η φωτογραφία δεν είναι για ευχαρίστηση΄΄.) Η ρηξικέλευθη ανατροπή του μηχανισμού αποδοχής μονοδιάστατων αναπαραστάσεων μίας σκληρής και προπαντός πολύπλοκης πραγματικότητας, επιτηδευμένα και με απόλυτη συνέπεια ως προς το προηγούμενο έργο του, συστήνει ζεύγη φωτογραφιών, όπου το κάθε ξεχωριστό επί μέρους τμήμα οδηγεί προς το επόμενο, το προηγούμενο ή το όλον, ενσωματώνοντας μία νοητική κατάκτηση του χρόνου. (΄΄Προτεραιότητα του πνεύματος΄΄) Εκείνο το ΄΄μια φωτογραφία ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις΄΄ πρέπει να αντικατασταθεί από το ΄΄μία και μία φωτό ποτέ δεν κάνουν δύο, αλλά επί-γνωση (βιωματική επαφή με κάτι ανώτερο).
Ας περιοριστώ, όμως, στο θέμα μου, που είναι και ο τίτλος αυτού του σύντομου σημειώματος, η παραπομπή στο αδιέξοδο που αρθρώνεται από ότι ορίζει η χρήση
συνέχεια στο κάτω μέρος της σελίδας
συνέχεια από το επάνω μέρος της σελίδας
της συγκεκριμένης εικαστικής γλώσσας.
Η παράθεση εικόνων ορίζει παρουσία δημιουργού.
Η θεματογραφία περιγράφει απουσία, φθορά, απώλεια, θάνατο.
Ο άνθρωπος απουσιάζει δια των πονημάτων του.
Το υλικό απαιτεί το απαγορευμένο.
Ένας κόσμος ολόκληρος υπάρχει στους τοίχους, μα ο κόσμος αυτός είναι απροσπέλαστος.
Η επιλογή του φωτογράφου, να χωρέσει στα έργα του μόνον την καθολική απουσία της ανθρώπινης ύπαρξης, με εξαίρεση το έργο όπου διακρίνεται ο δημιουργός σαν αντανάκλαση σε κάποια μεταλλική επιφάνεια την ώρα που εργάζεται, αισθάνομαι ότι θίγει το ύψιστο πρόβλημα της εποχής μας, την κυριαρχία επάνω μας των πάσης φύσεως εμπορευμάτων, που έτσι και αλλιώς, σύντομα, μετατρέπονται, στην καλύτερη περίπτωση, σε υλικά προς ανακύκλωση.
Είναι η απόλυτη εκπροσώπηση της επιλεγμένης μοναξιάς του ανθρώπου.
Ο καθένας μας κρύφτηκε πίσω από σωρεία πραγμάτων. Ο καθένας μας, σκλάβος της καλοπέρασής του, οικοδομεί έναν ιδανικό κόσμο μοναξιάς, εντός του οποίου βασιλεύει. Έναν άκρως περιχαρακωμένο κόσμο, που είναι σχεδόν αδύνατον οι γύρω του να ακουμπήσουν. Οικοδομούμε έναν μικρόκοσμο προστατευμένο και με τέτοιο τρόπο δομημένο, ώστε, σαν έλθει η ώρα, ως οχυρωματικό σύγχρονο έργο, με τη σειρά του να παράσχει προστασία, μη επιτρέποντας στον οποιοδήποτε να εισβάλει και διαταράξει την ηρεμία του ιδιοκτήτη της, ο οποίος με τη σειρά του, δεν προσπαθεί να πλησιάσει τον συνάνθρωπό του, να αμφισβητήσει την εξουσία στον κόσμο του.
Κι όμως, αυτός ο κόσμος της προστατευμένης κατανάλωσης, απουσιάζει από τις λήψεις του Β. Κ. σαν τιμωρημένος ήρωας της νέας τάξης.
Μπορεί οι λήψεις να είναι σκληρές, αλλά κανείς δε μπορεί να τους προσάψει το χαρακτηρισμό κακόψυχες. Μας επιτρέπουν να προσεγγίζουμε, ασφυκτικά ίσως και με αυστηρή μορφή, το συμβατικό φάσμα της εποχής μας, μα καθώς αποκλείουν το περιττό και αυτολογοκρινόμενες αρνούνται την εσωτερική τους αυτονομία, υπέρ της δυναμικής της συνύπαρξης ανοίγουν το παράθυρο στην ελπίδα. Αυτές οι λήψεις που περιγράφουν την απομόνωση, αντιμάχονται τη μοναξιά.
Πρόκειται για προσπάθεια επαναφοράς της σημασίας που έδιναν οι κλασσικοί στη λέξη αγορά. Όχι τόπος αποκομιδής κέρδους, αλλά τόπος συνάθροισης και συζητήσεων.
Μπορεί κάτι τέτοιο να το καταφέρει η φωτογραφία; Όχι η όποια φωτογραφία, αλλά η φωτογραφία που αρνείται να γίνει ένα ακόμη λατρευτικό αντικείμενο, η φωτογραφία που επιθυμεί να μετατραπεί σε παράγοντας αποκατάστασης σχέσεων; Θα δείξει. Δ. Φλώρος
Για τον κατάλογο της έκθεσης στη διεύθυνση: http://issuu.com/karkatselis/docs/_________________________/0