Έκθεση υποβρύχιας φωτογραφίας, (φωτογραφίες στη θάλασσα)
<< Νομίζεις ότι ξέρεις την ιστορία ; >> του Βασίλη Καρκατσέλη
Αλλόκοτες συνθέσεις σε αλλόκοτα μέρη. Αντικαλοκαιρινές εικόνες.
Το Σάββατο 4 και την Κυριακή 5 Αυγούστου 2012 απλώθηκε στον αμμουδερό πυθμένα της θάλασσας του Ποσειδίου, στην Καλάνδρα Χαλκιδικής, η έκθεση φωτογραφίας του Βασίλη Καρκατσέλη, με τίτλο << Νομίζεις ότι ξέρεις την ιστορία ; >>.
40 έγχρωμες φωτογραφίες αθέατων λεπτομερειών της ζωής στην πόλη, κατάλληλα προετοιμασμένες για να αντέχουν στην μακροχρόνια παραμονή τους στο νερό, βυθίστηκαν σε βάθος περίπου 2,5 μέτρων στη θάλασσα, ώστε να είναι και εύκολα ορατές από τους κολυμβητές, και να μην τους ενοχλούν. Ένα μηχανισμός τις κρατά σε απόσταση από την άμμο, ώστε να μη βυθίζονται σε αυτήν. Η καθαρότητα των νερών στη συγκεκριμένη περιοχή, σε συνδυασμό με την ποιότητα και σύσταση της άμμου που προσφέρει διαύγεια, επιτρέπουν στον κολυμβητή να τις βλέπει ακόμη και έξω από το νερό και δίχως εξοπλισμό. Από τον δημιουργό τους, όμως, για να τις απολαύσει κάποιος, και για τη σωστή αξιολόγησή τους, προτείνεται μάσκα θαλάσσης και αναπνευστήρας.
Χορηγός μας οι: Elounda Art Traditional Villas http://www.eloundavillastraditional.gr/el/villas-in-art
Περισσότερα στο κάτω μέρος της σελίδας
Αλλόκοτες συνθέσεις σε αλλόκοτα μέρη. Αντικαλοκαιρινές εικόνες.
Το Σάββατο 4 και την Κυριακή 5 Αυγούστου 2012 απλώθηκε στον αμμουδερό πυθμένα της θάλασσας του Ποσειδίου, στην Καλάνδρα Χαλκιδικής, η έκθεση φωτογραφίας του Βασίλη Καρκατσέλη, με τίτλο << Νομίζεις ότι ξέρεις την ιστορία ; >>.
40 έγχρωμες φωτογραφίες αθέατων λεπτομερειών της ζωής στην πόλη, κατάλληλα προετοιμασμένες για να αντέχουν στην μακροχρόνια παραμονή τους στο νερό, βυθίστηκαν σε βάθος περίπου 2,5 μέτρων στη θάλασσα, ώστε να είναι και εύκολα ορατές από τους κολυμβητές, και να μην τους ενοχλούν. Ένα μηχανισμός τις κρατά σε απόσταση από την άμμο, ώστε να μη βυθίζονται σε αυτήν. Η καθαρότητα των νερών στη συγκεκριμένη περιοχή, σε συνδυασμό με την ποιότητα και σύσταση της άμμου που προσφέρει διαύγεια, επιτρέπουν στον κολυμβητή να τις βλέπει ακόμη και έξω από το νερό και δίχως εξοπλισμό. Από τον δημιουργό τους, όμως, για να τις απολαύσει κάποιος, και για τη σωστή αξιολόγησή τους, προτείνεται μάσκα θαλάσσης και αναπνευστήρας.
Χορηγός μας οι: Elounda Art Traditional Villas http://www.eloundavillastraditional.gr/el/villas-in-art
Περισσότερα στο κάτω μέρος της σελίδας
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ
Περί του φωτογραφικού αποσπάσματος
Η φωτογραφία εκ της φύσεώς της έχει όρια. Ο φωτογράφος που το γνωρίζει, κανονίζει το τι θα χωρέσει σε αυτά το όρια, έχει την άδεια από τους γραμμένους και άγραφους νόμους του μέσου. Από τους νόμους της τέχνης έχει την υποχρέωση να ασχολείται με ότι τον απασχολεί, άρα έχει την ψυχολογική άνεση, να αφήνει εκτός των πλαισίων της φωτογραφίας του, το πιθανώς περιττό, το μη χρειαζούμενο σε αυτήν. Για να το καταφέρει αποσπά αυτά που μας λέει ο Βρεττάκος περί καλλιτεχνικής ανάγκης, και πολλά άλλα.
Δια του αποκλεισμού, (σε αντίθεση με τα εβραϊκά περί γέννησης/γραμμική προσθήκη), όπως ακριβώς και δια της εις άτοπον απαγωγής, φτάνει ο δημιουργός στον πυρήνα αυτού για το οποίο θέλει να μιλήσει, όσο αποσπασματικό και αν είναι το θέμα του, όσο ελάχιστο, όσο μη ορατό ή ενδιαφέρον από τον οιονδήποτε παραπλέοντα αυτού.
Εάν η φωτογραφία τυπωθεί και ταξιδέψει προς άγραν θεατών, αυτό το ελάχιστο μετατρέπεται σε μέγιστο, καθώς προβάλλεται μόνον αυτό και δίχως τα πλαίσια αναφοράς του, δίχως το περιβάλλον από το οποίο αποσπάστηκε. Το γεγονός αυτό, επιτρέπει στο θεατή τις δικές του αναγωγές, τις δικές του ερμηνείες, τοποθετήσεις, φορτίσεις.
Για την έκθεση
Το εκτός main stream, δημοσίων σχέσεων και μόδας καλλιτεχνικό έργο, όπου και να εκτεθεί, σε ότι καταλόγους και αν βρεθεί, θα αφορά πάντα ελάχιστους, ιδιαίτερα το έργο που επιλέγει, επιβεβαιωμένα και εκ προθέσεως, να ακολουθεί ατραπούς δύσβατους.
Αυτό, που έτσι κι αλλιώς, δεν οράται από τους πολλούς (όχι η λεπτομέρεια για την οποία μιλήσαμε στην προηγούμενη παράγραφο, αλλά το καλλιτεχνικό έργο), αφού βρίσκεται εκτός των ενδιαφερόντων τους, βυθίζεται στο μέγιστο και γίνεται ακόμη πιο δύσκολα προσβάσιμο, βυθίζεται στον πυθμένα της θάλασσας.
Το είδος του φωτογραφικού έργου που αποτελεί, επιβεβαιωμένα και εκ προθέσεως (είδος γραφής και περιεχόμενο), ελάχιστο μέρος του κυρίαρχου (εδώ η φωτογραφία του ελάχιστου), καταβυθίζεται στο νερό, λες και για να αποφύγει ή να εκβιάσει τη συμμετοχή του πιθανού θεατή του. Με την καταβύθιση γίνεται ορατό, φυσικά και πάλι, από λίγους, ίσως και λιγότερους. Από αυτούς που τυχαία θα συναντηθούν μαζί του ή αυτούς που θα το επιδιώξουν, θα το αναζητήσουν, αυτούς που προετοιμασμένοι θα το ψάξουν, αυτούς που θα φθάσουν στην νέα δροσερή γκαλερί μας, εφοδιασμένοι με τον κατάλληλο εξοπλισμό (μάσκες, αναπνευστήρες κτλ), εξοπλισμένοι με θέληση για διερεύνηση, με πίστη στην αξία του δίχως κέρδος παιχνιδιού.
Για τα ίδια τα έργα
Τι μεταφέρουμε μαζί μας από την πόλη στις διακοπές μας, στη φύση; Η αθωότητα που σταματά; Με ποιο δικαίωμα ο πολίτης ξέχασε και όλας το τι ψήφισε στις πρόσφατες εκλογές; Τι αξίζει να τον κινητοποιεί και τι όχι; Η φόρμα (και των έργων και της έκθεσης) είναι αντίστοιχη του περιεχομένου. Σαν ο απόλυτος φορμαλισμός ενός μη φορμαλιστή. Το ρεαλιστικό της έγχρωμης φωτογραφίας οπισθοχωρεί υπέρ της ποιητικής του εξωπραγματικού χρώματος.
Οι καθρέφτες στον πυθμένα αντανακλούν τη σιλουέτα του θεατή τους αιωρούμενη στον πιο διάφανο πλακούντα, στο φως της αυτογνωσίας. Θα μπορούσε να μεταφραστεί σε αλλαγή τρόπου ζωής, σε επαναπροσδιορισμό αξιών και του κοινωνικού συστήματος εντός του οποίου διαβιούμε; Τι μπορεί να σημαίνει αυτό;
ΥΓ
Τα ερωτήματα που προκύπτουν από την καταχώρηση αυτών των έργων χώρου (έργων που συμπεριλαμβάνουν, για την ανάγνωσή τους, πέραν της ενεργού συμμετοχής του θεατή τους και την μετατόπιση του) σε έναν κατάλογο ή στο διαδίκτυο θα είναι πάντα τα ίδια:
Τι σχέση θα έχουν αυτές οι εικόνες με τα αυθεντικά έργα/κατασκευές που τις περιέχουν; Τι συσχετισμούς θα μπορούν να προκαλούν σχετικά με τη ζωή και τις απολαύσεις της, με όσες στον άνευ ορίων πυθμένα εμπειρίες;
Τι συναίσθημα μπορούν να προκαλέσουν οι φυλακισμένες στον παγκόσμιο ιστό τυποποιημένες και σε μέγεθος και σε τρόπο ανάγνωσης, και σε μορφή προσέγγισης φωτογραφίες στον θεατή τους και τι σχέση μπορεί να έχει αυτό το συναίσθημα με την αίσθηση που αφήνει η επαφή με το αυθεντικό έργο, με τη χαρά της ανακάλυψής του, εκεί όπου εκτίθενται;
Τι μπορεί να προσδώσει η διάρκεια μίας τέτοιας αρχειακής ή μελετητικής θέασης, στο σχεδιασμένα παροδικό/πρόσκαιρο της επαφής μας με ένα έργο τέχνης;
Τι γίνεται με το καθεστώς ιδιοκτησίας; Τα έργα ελευθέρας βοσκής ανήκουν στο σύνολο και παραμένουν εκεί μέχρι να τα απορροφήσει η φύση ή συνηθισμένοι (ο καθένας μας) από την κυρίαρχη επιβολή της Αγοράς για κατοχή, τα κλέβουμε, τα αφαιρούμε από εκεί που βρίσκονται, με σκοπό να τα αναρτήσουμε στο σαλόνι μας ή να τα στοιβάξουμε σε κάποιο συρτάρι;
ΥΓ2 (μία κι όλας πρώτη αντίδραση)
- Μα πως τολμάς να πετάξεις τα έργα σου στη θάλασσα;
Μία έκθεση αφιερωμένη στο Νικηφόρο Βρεττάκο (1912 – 1991)
ΕΚΣΤΑΣΗ
Αποσπώ απ το θεό και γιομίζω
μουσική τη φωνή μου. Αποσπώ απ το νερό
που μιλά ελληνικά καθώς πάει κελαρύζοντας
και γιομίζω διαφάνεια και λάμψη
τις λέξεις μου. Αποσπώ απ το αρμόνιο
του σύμπαντα κόσμου κ οι ήχοι
τους κάλυκες των μικρών
συλλαβών μου γιομίζουν με χρώματα.
Αποσπώ απ τα μάτια των παιδιών κ επενδύω
τα ρευστά μου ψηφία με φως τρυφερό,
προσπαθώντας να βρω με τι τελοσπάντων
και πως έχει φτιάξει ο θεός
τα λουλούδια, να φτιάξω κ εγώ.
Περισσότερα για την έκθεση, τεχνικά χαρακτηριστικά, αναφορές και σχόλια, στο αρχείο του site του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΕΚΤΟΣ ΦΚΘ / 2012 (κίτρινα κουμπιά) http://www.fkth.gr/fkth/ektos_fkth.htm
3.Για τις φωτό μου στην 'υποβρύχια'.
Η αμερικανική ήπειρος υπήρχε και δεν ενδιαφερόταν για το εάν και πότε θα την ανακαλύψουν οι Ευρωπαίοι. Το ίδιο και τα θέματά μου σε αυτήν την έκθεση. Υπήρχαν για άλλους λόγους, μπορεί και για κανέναν, είχαν τη δική τους ζωή και αδιαφορούσαν για το εάν φωτογραφηθούν ή όχι.
Η φωτογράφισή τους, για εμένα, είναι μια πολύ πιο σύνθετη διαδικασία, μία πράξη η οποία έχει σχέση περισσότερο με τον εσωτερικό μου κόσμο και τις "απόψεις" περί του τι είμαι, τι με απασχολεί, τι φωτογραφίζω και γιατί, και εν τέλη, τι επιλέγω (για ποιό λόγο;) να παρουσιάσω με αυτόν και όχι με άλλον τρόπο.
Για το αυταπόδεικτο των παραπάνω να τονίσω πως κανείς άλλος δε φωτογράφισε αυτά τα θέματα. Γιατί; Αν φτιάχναμε μία ομάδα φωτογράφων, με εντολή να φωτογραφίσει το ίδιο ακριβώς θέμα κατά μόνας, είναι σίγουρο πως ο καθένας μας θα το έκανε με το δικό του τρόπο και μάλλον τα έργα μας θα διέφεραν πολύ μεταξύ τους, και σε φόρμα και σε περιεχόμενο.
Αυτό που εννοούμε πραγματικότητα, (σα θέμα προς φωτογράφιση ή θέμα μπροστά στο φακό της φωτογραφικής μας μηχανής) είναι κάτι πολύ πιο σύνθετο, το ίδιο σύνθετο με ότι θα έπρεπε να θεωρούμε (πως είναι) και η φωτογραφική εικόνα.
Ας εκλαμβάνεται το ίδιο πολύπλοκα και το εάν μία φωτογραφική εικόνα είναι αντανάκλαση, καταγραφή ή κάτι άλλο αυτής της ''πραγματικότητας''. (Να υπογραμμίσω εδώ πως καμία από τις 50 φωτό αυτής της έκθεσης δεν έχει υποστεί, πριν ή μετά, επεξεργασία.) Και ποιάς άραγε πραγματικότητας; Αυτής που αντιλαμβανόμαστε, αυτής που βλέπουμε, αυτής που επιλέγουμε να ερμηνεύσουμε ή αυτής που μεταστοιχειώνουμε; Μήπως και τα έργα μας δεν είναι μία νέα ακόμη πραγματικότητα μέσα στην "πραγματικότητα";
Κάπως αλλιώς πρέπει να διαβάζουμε αυτό που δείχνουν οι φωτογραφικές εικόνες. Για να βοηθήσω, θα τολμούσα να κάνω μία προσομοίωση με τα έργα ζωγραφικής ενός παιδιού, ενός ψυχικά διαταραγμένου και ενός ζωγράφου. Όσο και αν ανήκουν στην ίδια κατηγορία των εικαστικών, όσο και αν μοιάζουν μεταξύ τους (έργα σε δύο διαστάσεις καμωμένα με τη χρήση χρωστικών) διαφέρουν σε πολλά μεταξύ τους (δεν αναφέρομαι στην τεχνική αρτιότητα ή ..) και κυρίως στη βάση παραγωγής.
Περί του φωτογραφικού αποσπάσματος
Η φωτογραφία εκ της φύσεώς της έχει όρια. Ο φωτογράφος που το γνωρίζει, κανονίζει το τι θα χωρέσει σε αυτά το όρια, έχει την άδεια από τους γραμμένους και άγραφους νόμους του μέσου. Από τους νόμους της τέχνης έχει την υποχρέωση να ασχολείται με ότι τον απασχολεί, άρα έχει την ψυχολογική άνεση, να αφήνει εκτός των πλαισίων της φωτογραφίας του, το πιθανώς περιττό, το μη χρειαζούμενο σε αυτήν. Για να το καταφέρει αποσπά αυτά που μας λέει ο Βρεττάκος περί καλλιτεχνικής ανάγκης, και πολλά άλλα.
Δια του αποκλεισμού, (σε αντίθεση με τα εβραϊκά περί γέννησης/γραμμική προσθήκη), όπως ακριβώς και δια της εις άτοπον απαγωγής, φτάνει ο δημιουργός στον πυρήνα αυτού για το οποίο θέλει να μιλήσει, όσο αποσπασματικό και αν είναι το θέμα του, όσο ελάχιστο, όσο μη ορατό ή ενδιαφέρον από τον οιονδήποτε παραπλέοντα αυτού.
Εάν η φωτογραφία τυπωθεί και ταξιδέψει προς άγραν θεατών, αυτό το ελάχιστο μετατρέπεται σε μέγιστο, καθώς προβάλλεται μόνον αυτό και δίχως τα πλαίσια αναφοράς του, δίχως το περιβάλλον από το οποίο αποσπάστηκε. Το γεγονός αυτό, επιτρέπει στο θεατή τις δικές του αναγωγές, τις δικές του ερμηνείες, τοποθετήσεις, φορτίσεις.
Για την έκθεση
Το εκτός main stream, δημοσίων σχέσεων και μόδας καλλιτεχνικό έργο, όπου και να εκτεθεί, σε ότι καταλόγους και αν βρεθεί, θα αφορά πάντα ελάχιστους, ιδιαίτερα το έργο που επιλέγει, επιβεβαιωμένα και εκ προθέσεως, να ακολουθεί ατραπούς δύσβατους.
Αυτό, που έτσι κι αλλιώς, δεν οράται από τους πολλούς (όχι η λεπτομέρεια για την οποία μιλήσαμε στην προηγούμενη παράγραφο, αλλά το καλλιτεχνικό έργο), αφού βρίσκεται εκτός των ενδιαφερόντων τους, βυθίζεται στο μέγιστο και γίνεται ακόμη πιο δύσκολα προσβάσιμο, βυθίζεται στον πυθμένα της θάλασσας.
Το είδος του φωτογραφικού έργου που αποτελεί, επιβεβαιωμένα και εκ προθέσεως (είδος γραφής και περιεχόμενο), ελάχιστο μέρος του κυρίαρχου (εδώ η φωτογραφία του ελάχιστου), καταβυθίζεται στο νερό, λες και για να αποφύγει ή να εκβιάσει τη συμμετοχή του πιθανού θεατή του. Με την καταβύθιση γίνεται ορατό, φυσικά και πάλι, από λίγους, ίσως και λιγότερους. Από αυτούς που τυχαία θα συναντηθούν μαζί του ή αυτούς που θα το επιδιώξουν, θα το αναζητήσουν, αυτούς που προετοιμασμένοι θα το ψάξουν, αυτούς που θα φθάσουν στην νέα δροσερή γκαλερί μας, εφοδιασμένοι με τον κατάλληλο εξοπλισμό (μάσκες, αναπνευστήρες κτλ), εξοπλισμένοι με θέληση για διερεύνηση, με πίστη στην αξία του δίχως κέρδος παιχνιδιού.
Για τα ίδια τα έργα
Τι μεταφέρουμε μαζί μας από την πόλη στις διακοπές μας, στη φύση; Η αθωότητα που σταματά; Με ποιο δικαίωμα ο πολίτης ξέχασε και όλας το τι ψήφισε στις πρόσφατες εκλογές; Τι αξίζει να τον κινητοποιεί και τι όχι; Η φόρμα (και των έργων και της έκθεσης) είναι αντίστοιχη του περιεχομένου. Σαν ο απόλυτος φορμαλισμός ενός μη φορμαλιστή. Το ρεαλιστικό της έγχρωμης φωτογραφίας οπισθοχωρεί υπέρ της ποιητικής του εξωπραγματικού χρώματος.
Οι καθρέφτες στον πυθμένα αντανακλούν τη σιλουέτα του θεατή τους αιωρούμενη στον πιο διάφανο πλακούντα, στο φως της αυτογνωσίας. Θα μπορούσε να μεταφραστεί σε αλλαγή τρόπου ζωής, σε επαναπροσδιορισμό αξιών και του κοινωνικού συστήματος εντός του οποίου διαβιούμε; Τι μπορεί να σημαίνει αυτό;
ΥΓ
Τα ερωτήματα που προκύπτουν από την καταχώρηση αυτών των έργων χώρου (έργων που συμπεριλαμβάνουν, για την ανάγνωσή τους, πέραν της ενεργού συμμετοχής του θεατή τους και την μετατόπιση του) σε έναν κατάλογο ή στο διαδίκτυο θα είναι πάντα τα ίδια:
Τι σχέση θα έχουν αυτές οι εικόνες με τα αυθεντικά έργα/κατασκευές που τις περιέχουν; Τι συσχετισμούς θα μπορούν να προκαλούν σχετικά με τη ζωή και τις απολαύσεις της, με όσες στον άνευ ορίων πυθμένα εμπειρίες;
Τι συναίσθημα μπορούν να προκαλέσουν οι φυλακισμένες στον παγκόσμιο ιστό τυποποιημένες και σε μέγεθος και σε τρόπο ανάγνωσης, και σε μορφή προσέγγισης φωτογραφίες στον θεατή τους και τι σχέση μπορεί να έχει αυτό το συναίσθημα με την αίσθηση που αφήνει η επαφή με το αυθεντικό έργο, με τη χαρά της ανακάλυψής του, εκεί όπου εκτίθενται;
Τι μπορεί να προσδώσει η διάρκεια μίας τέτοιας αρχειακής ή μελετητικής θέασης, στο σχεδιασμένα παροδικό/πρόσκαιρο της επαφής μας με ένα έργο τέχνης;
Τι γίνεται με το καθεστώς ιδιοκτησίας; Τα έργα ελευθέρας βοσκής ανήκουν στο σύνολο και παραμένουν εκεί μέχρι να τα απορροφήσει η φύση ή συνηθισμένοι (ο καθένας μας) από την κυρίαρχη επιβολή της Αγοράς για κατοχή, τα κλέβουμε, τα αφαιρούμε από εκεί που βρίσκονται, με σκοπό να τα αναρτήσουμε στο σαλόνι μας ή να τα στοιβάξουμε σε κάποιο συρτάρι;
ΥΓ2 (μία κι όλας πρώτη αντίδραση)
- Μα πως τολμάς να πετάξεις τα έργα σου στη θάλασσα;
Μία έκθεση αφιερωμένη στο Νικηφόρο Βρεττάκο (1912 – 1991)
ΕΚΣΤΑΣΗ
Αποσπώ απ το θεό και γιομίζω
μουσική τη φωνή μου. Αποσπώ απ το νερό
που μιλά ελληνικά καθώς πάει κελαρύζοντας
και γιομίζω διαφάνεια και λάμψη
τις λέξεις μου. Αποσπώ απ το αρμόνιο
του σύμπαντα κόσμου κ οι ήχοι
τους κάλυκες των μικρών
συλλαβών μου γιομίζουν με χρώματα.
Αποσπώ απ τα μάτια των παιδιών κ επενδύω
τα ρευστά μου ψηφία με φως τρυφερό,
προσπαθώντας να βρω με τι τελοσπάντων
και πως έχει φτιάξει ο θεός
τα λουλούδια, να φτιάξω κ εγώ.
Περισσότερα για την έκθεση, τεχνικά χαρακτηριστικά, αναφορές και σχόλια, στο αρχείο του site του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΕΚΤΟΣ ΦΚΘ / 2012 (κίτρινα κουμπιά) http://www.fkth.gr/fkth/ektos_fkth.htm
3.Για τις φωτό μου στην 'υποβρύχια'.
Η αμερικανική ήπειρος υπήρχε και δεν ενδιαφερόταν για το εάν και πότε θα την ανακαλύψουν οι Ευρωπαίοι. Το ίδιο και τα θέματά μου σε αυτήν την έκθεση. Υπήρχαν για άλλους λόγους, μπορεί και για κανέναν, είχαν τη δική τους ζωή και αδιαφορούσαν για το εάν φωτογραφηθούν ή όχι.
Η φωτογράφισή τους, για εμένα, είναι μια πολύ πιο σύνθετη διαδικασία, μία πράξη η οποία έχει σχέση περισσότερο με τον εσωτερικό μου κόσμο και τις "απόψεις" περί του τι είμαι, τι με απασχολεί, τι φωτογραφίζω και γιατί, και εν τέλη, τι επιλέγω (για ποιό λόγο;) να παρουσιάσω με αυτόν και όχι με άλλον τρόπο.
Για το αυταπόδεικτο των παραπάνω να τονίσω πως κανείς άλλος δε φωτογράφισε αυτά τα θέματα. Γιατί; Αν φτιάχναμε μία ομάδα φωτογράφων, με εντολή να φωτογραφίσει το ίδιο ακριβώς θέμα κατά μόνας, είναι σίγουρο πως ο καθένας μας θα το έκανε με το δικό του τρόπο και μάλλον τα έργα μας θα διέφεραν πολύ μεταξύ τους, και σε φόρμα και σε περιεχόμενο.
Αυτό που εννοούμε πραγματικότητα, (σα θέμα προς φωτογράφιση ή θέμα μπροστά στο φακό της φωτογραφικής μας μηχανής) είναι κάτι πολύ πιο σύνθετο, το ίδιο σύνθετο με ότι θα έπρεπε να θεωρούμε (πως είναι) και η φωτογραφική εικόνα.
Ας εκλαμβάνεται το ίδιο πολύπλοκα και το εάν μία φωτογραφική εικόνα είναι αντανάκλαση, καταγραφή ή κάτι άλλο αυτής της ''πραγματικότητας''. (Να υπογραμμίσω εδώ πως καμία από τις 50 φωτό αυτής της έκθεσης δεν έχει υποστεί, πριν ή μετά, επεξεργασία.) Και ποιάς άραγε πραγματικότητας; Αυτής που αντιλαμβανόμαστε, αυτής που βλέπουμε, αυτής που επιλέγουμε να ερμηνεύσουμε ή αυτής που μεταστοιχειώνουμε; Μήπως και τα έργα μας δεν είναι μία νέα ακόμη πραγματικότητα μέσα στην "πραγματικότητα";
Κάπως αλλιώς πρέπει να διαβάζουμε αυτό που δείχνουν οι φωτογραφικές εικόνες. Για να βοηθήσω, θα τολμούσα να κάνω μία προσομοίωση με τα έργα ζωγραφικής ενός παιδιού, ενός ψυχικά διαταραγμένου και ενός ζωγράφου. Όσο και αν ανήκουν στην ίδια κατηγορία των εικαστικών, όσο και αν μοιάζουν μεταξύ τους (έργα σε δύο διαστάσεις καμωμένα με τη χρήση χρωστικών) διαφέρουν σε πολλά μεταξύ τους (δεν αναφέρομαι στην τεχνική αρτιότητα ή ..) και κυρίως στη βάση παραγωγής.