ΜΠΟΥΚΑΛΙΑ ΣΤΟ ΠΕΛΑΓΟΣ
"Υπόγειο κύμα - Εύβοια, 2016"
Δράση «Μπουκάλια στο πέλαγος»
To Photoshop πέθανε, ζήτω οι έξυπνες φωτογραφικές μηχανές.
Από το ακρωτήριο του ¨Νησιού των Ονείρων¨ στην Ερέτρια της Εύβοιας, στις 17.30 της 14ης Αυγούστου 2016, ρίχτηκαν στον Ευβοϊκό κόλπο ¨μπουκάλια του ναυαγού¨ με εικόνες από το νησί της Ευβοίας καμωμένες από την πρώτη φωτογραφική μηχανή (Canon G1X) που ψυχολογεί (;) τον κάτοχο (για τις φωτογραφικές του πιθανές προτιμήσεις) και βγάζει μόνη της (στη θέση αυτόματη λειτουργία) ότι φωτογραφίες αυτή θέλει ή μάλλον ότι φωτογραφίες νομίζει πως θα πληρούνε τα κριτήρια του ιδιοκτήτη της.
Όλες οι παρακάτω φωτογραφίες είναι απείραχτες. Είναι όπως ακριβώς τις προσφέρει το αρχείο της μηχανής. Δεν έχει γίνει καμία παρέμβαση στον υπολογιστή ή άλλα προγράμματα επεξεργασίας εικόνας. Τραβηχτήκαν με τον χαρακτήρα ενός ημερολογίου της συμμετοχής μου στο ανοικτό αυτό εργαστήριο, μόνο που σχεδόν τίποτε δεν παραπέμπει σε αυτή την παλαιά φωτογραφική συνήθεια.
"Υπόγειο κύμα - Εύβοια, 2016"
Δράση «Μπουκάλια στο πέλαγος»
To Photoshop πέθανε, ζήτω οι έξυπνες φωτογραφικές μηχανές.
Από το ακρωτήριο του ¨Νησιού των Ονείρων¨ στην Ερέτρια της Εύβοιας, στις 17.30 της 14ης Αυγούστου 2016, ρίχτηκαν στον Ευβοϊκό κόλπο ¨μπουκάλια του ναυαγού¨ με εικόνες από το νησί της Ευβοίας καμωμένες από την πρώτη φωτογραφική μηχανή (Canon G1X) που ψυχολογεί (;) τον κάτοχο (για τις φωτογραφικές του πιθανές προτιμήσεις) και βγάζει μόνη της (στη θέση αυτόματη λειτουργία) ότι φωτογραφίες αυτή θέλει ή μάλλον ότι φωτογραφίες νομίζει πως θα πληρούνε τα κριτήρια του ιδιοκτήτη της.
Όλες οι παρακάτω φωτογραφίες είναι απείραχτες. Είναι όπως ακριβώς τις προσφέρει το αρχείο της μηχανής. Δεν έχει γίνει καμία παρέμβαση στον υπολογιστή ή άλλα προγράμματα επεξεργασίας εικόνας. Τραβηχτήκαν με τον χαρακτήρα ενός ημερολογίου της συμμετοχής μου στο ανοικτό αυτό εργαστήριο, μόνο που σχεδόν τίποτε δεν παραπέμπει σε αυτή την παλαιά φωτογραφική συνήθεια.
Πίσω από κάθε φωτογραφία ήταν κολλημένο το καρτελάκι.
"Υπόγειο κύμα - Εύβοια, 2016"
Φωτογραφία: Βασίλη Καρκατσέλη
Ρίψη της 14ης Αυγούστου 2016
από το Νησί των Ονείρων στην Ερέτρια
στο πλαίσιο του 3ου Influence Festival
Πως αντιμετωπίστηκε το θέμα swell (*υπόγειο κύμα) που είχε τεθεί από τη διοργάνωση του φεστιβάλ. Προβλήματα που τίθενται.
Α. Υπόγεια καταστρατήγηση της θέλησης του φωτογράφου
Οι κατασκευαστικές εταιρίες συστημάτων καταγραφής εικόνας, στο πλαίσιο διεύρυνσης του ερασιτεχνικού πελατολογίου τους (αλλά και σε αγαστή συνεργασία με τα πάσης φύσεως συστήματα εξουσίας), αγωνίζονται, συνεχώς και για χρόνια, να κατασκευάσουν κάμερες που θα λειτουργούν από μόνες τους, που θα παρακάμπτουν τη θέληση για ελεύθερη έκφραση, που θα αδιαφορούν για τους δημιουργικούς ή σκεπτόμενους φωτογράφους.
Αρκεί μια καταγγελία αυτής της κατάστασης; Τι πρέπει να γίνει ώστε να συνεχίσει υφιστάμενο το εργαλείο του μέσου;
Τι γίνονται τα περί αισθητικής και περιεχομένου;
Β. Υπογεια αλλαγή του τρόπου δημιουργίας εικόνας
Ο φωτογράφος λίγο πια ενδιαφέρεται για τη μοναδικότητα της κάθε ξεχωριστής λήψης. Από την εποχή κι όλας της κυριαρχίας της ψηφιακής καταγραφής των αρχείων και των ευκολιών στη δημιουργία εικόνων, πέρασε με μεγάλη ευκολία, στη φάση της υπερφωτογράφησης, αφήνοντας για μια κάποια δεύτερη (χρονικά) φάση (στο γραφείο του ίσως) την επιλογή της ¨καλλίτερης¨.
Με αυτές τις (νέου τύπου;) μηχανές και καθώς ο φωτογράφος στερείται του δικαιώματος να ορίζει αυτός (την ώρα της λήψης) όλα τα χαρακτηριστικά που επιθυμεί να έχει η τελική του φωτογραφία, (πέραν της κατεύθυνσης του φακού και του πατήματος του κουμπιού για την απελευθέρωση του φωτοφράχτη), απομένει μόνο η τελευταία φάση της δημιουργίας, η επιλογή, το editing.
Τι πρέπει να κάνουμε για να επανέλθουμε στις βασικές αρχές του ¨φωτογραφίζω¨;
Η επιλογή από τις τυχαιότητες της μηχανής αρκεί να είναι το τελευταίο μας όπλο;
Γ. Υπόγεια κατάργηση του ¨θέματος¨
Τώρα πια (με το μη προβλέψιμο φωτογραφικό αποτέλεσμα, μια και η μηχανή θα σου δώσει ότι αυτή επιθυμεί) δεν έχει καμιά σημασία τι και πως το φωτογραφίζεις.
Δεν έχει σημασία και αν είσαι καλός ή όχι φωτογράφος. Δεν είχε και από τότε που κυριάρχησε το FB ή το flickr σα μέσον δημοσιοποίησης της εργασίας κάποιου, αλλά αυτό είναι μια άλλη υπόθεση. Η δήθεν δημοκρατία των Μέσων Μαζικής Δικτύωσης κατάργησε τα κριτήρια. Η ευκολία τους εξαφάνισε και το διάλογο για το τι και πως φωτογραφίζει η φωτογραφία σήμερα, ποια μπορεί να είναι η νέα ουσία της, ποιες οι ανάγκες της και η θέση της στην κοινωνία του εκάστοτε τώρα, ποια η θέση της δημιουργικής δύναμης του καλλιτέχνη και πως ενσωματώνεται η ιδέα στο έργο μέσα από τέτοιους τρόπους φωτογραφικής πρακτικής.
Η αδιαφορία εκ μέρους του μέσου φωτογράφου για το τι αναπαριστά μια φωτογραφία, ιδιαίτερα με την απόλυτη ισοπεδωτική επικυριαρχία των ΜΜΔ, ίσως πρέπει να καταγγελθεί/σαμποταριστεί περεταίρω.
Α. Υπόγεια καταστρατήγηση της θέλησης του φωτογράφου
Οι κατασκευαστικές εταιρίες συστημάτων καταγραφής εικόνας, στο πλαίσιο διεύρυνσης του ερασιτεχνικού πελατολογίου τους (αλλά και σε αγαστή συνεργασία με τα πάσης φύσεως συστήματα εξουσίας), αγωνίζονται, συνεχώς και για χρόνια, να κατασκευάσουν κάμερες που θα λειτουργούν από μόνες τους, που θα παρακάμπτουν τη θέληση για ελεύθερη έκφραση, που θα αδιαφορούν για τους δημιουργικούς ή σκεπτόμενους φωτογράφους.
Αρκεί μια καταγγελία αυτής της κατάστασης; Τι πρέπει να γίνει ώστε να συνεχίσει υφιστάμενο το εργαλείο του μέσου;
Τι γίνονται τα περί αισθητικής και περιεχομένου;
Β. Υπογεια αλλαγή του τρόπου δημιουργίας εικόνας
Ο φωτογράφος λίγο πια ενδιαφέρεται για τη μοναδικότητα της κάθε ξεχωριστής λήψης. Από την εποχή κι όλας της κυριαρχίας της ψηφιακής καταγραφής των αρχείων και των ευκολιών στη δημιουργία εικόνων, πέρασε με μεγάλη ευκολία, στη φάση της υπερφωτογράφησης, αφήνοντας για μια κάποια δεύτερη (χρονικά) φάση (στο γραφείο του ίσως) την επιλογή της ¨καλλίτερης¨.
Με αυτές τις (νέου τύπου;) μηχανές και καθώς ο φωτογράφος στερείται του δικαιώματος να ορίζει αυτός (την ώρα της λήψης) όλα τα χαρακτηριστικά που επιθυμεί να έχει η τελική του φωτογραφία, (πέραν της κατεύθυνσης του φακού και του πατήματος του κουμπιού για την απελευθέρωση του φωτοφράχτη), απομένει μόνο η τελευταία φάση της δημιουργίας, η επιλογή, το editing.
Τι πρέπει να κάνουμε για να επανέλθουμε στις βασικές αρχές του ¨φωτογραφίζω¨;
Η επιλογή από τις τυχαιότητες της μηχανής αρκεί να είναι το τελευταίο μας όπλο;
Γ. Υπόγεια κατάργηση του ¨θέματος¨
Τώρα πια (με το μη προβλέψιμο φωτογραφικό αποτέλεσμα, μια και η μηχανή θα σου δώσει ότι αυτή επιθυμεί) δεν έχει καμιά σημασία τι και πως το φωτογραφίζεις.
Δεν έχει σημασία και αν είσαι καλός ή όχι φωτογράφος. Δεν είχε και από τότε που κυριάρχησε το FB ή το flickr σα μέσον δημοσιοποίησης της εργασίας κάποιου, αλλά αυτό είναι μια άλλη υπόθεση. Η δήθεν δημοκρατία των Μέσων Μαζικής Δικτύωσης κατάργησε τα κριτήρια. Η ευκολία τους εξαφάνισε και το διάλογο για το τι και πως φωτογραφίζει η φωτογραφία σήμερα, ποια μπορεί να είναι η νέα ουσία της, ποιες οι ανάγκες της και η θέση της στην κοινωνία του εκάστοτε τώρα, ποια η θέση της δημιουργικής δύναμης του καλλιτέχνη και πως ενσωματώνεται η ιδέα στο έργο μέσα από τέτοιους τρόπους φωτογραφικής πρακτικής.
Η αδιαφορία εκ μέρους του μέσου φωτογράφου για το τι αναπαριστά μια φωτογραφία, ιδιαίτερα με την απόλυτη ισοπεδωτική επικυριαρχία των ΜΜΔ, ίσως πρέπει να καταγγελθεί/σαμποταριστεί περεταίρω.