LIFE IS GOOD
Δι ανθρώπου θάνατος και ανάστασις
Εγκατάσταση, διαστάσεις μεταβλητές. Διαστάσεις πλεκτού 146X250cm, 2013.
(Φωτογραφία, κερί, ύφασμα, ακρυλικά, κόλες, μεταξωτή κορδέλα.)
Κείμενο για τον τοίχο.
Η φωτογραφία σταματά τη ροή του χρόνου. Η αμφισβήτηση θεσφάτων περί του απαράμιλλου, περί του ιερού, ενός τέτοιου χρόνου, προσφέρει δυνατότητες επεξεργασίας ή ανάλυσης του. Η δημιουργία ενός έργου με ή από φωτογραφίες θέτει σε κίνηση ξανά αυτόν το νεκρό χρόνο. Το προκύπτον, ενδεχομένως, περιέχει περισσότερους του ενός χρόνους, σίγουρα, πάντως, αυτόν της κατασκευής του. Η χειρονομία του κατασκευαστή του προσθέτει ερωτηματικά. Επιπροσθέτως ένα τέτοιο φωτογράφημα αναπτύσσεται σε περισσότερες των δυο διαστάσεων του απλού φωτογραφικού έργου. Το ίδιο παραλλάσει και τα συγκεκριμένα όρια του. Ανοίγεται στον τόπο και το χρόνο του θεατή.
Ένα μεταφωτογράφημα/έργο για το Εγώ; Ο καλλιτέχνης εκθέτει την αλήθεια του και εκτίθεται. Γυμνός, λες και για να γίνει πιστευτό το αυτονόητο. Σε στάση ευγενούς του νέου μεσαίωνα (νεκρός ή κοιμισμένος άραγε;) κείται επάνω στη σύγχρονη σαρκοφάγο, τα μαξιλάρια του καναπέ και την βαλίτσα (σχόλιο για τα ελάχιστα αναγκαία υπάρχοντα ενός ταξιδευτή;) που τον έφερε σε αυτήν την πόλη, μια ακόμη προσωρινή διαμονή. Το σύνολο εδράζεται σε βάση/ έδαφος από ένα μίγμα βλάστησης και ασφάλτου. Εντός τους τα πορτρέτα των νεκρών του (γνωστών ή αγνώστων) , αυτών που σηματοδότησαν την πορεία, τις ιδέες, τον αγώνα του.
Το σύνολο θα υποστεί σημειώσεις, φθορές και ίχνη, σαν ένα άλλο παλίμψηστο.
Εγκατάσταση, διαστάσεις μεταβλητές. Διαστάσεις πλεκτού 146X250cm, 2013.
(Φωτογραφία, κερί, ύφασμα, ακρυλικά, κόλες, μεταξωτή κορδέλα.)
Κείμενο για τον τοίχο.
Η φωτογραφία σταματά τη ροή του χρόνου. Η αμφισβήτηση θεσφάτων περί του απαράμιλλου, περί του ιερού, ενός τέτοιου χρόνου, προσφέρει δυνατότητες επεξεργασίας ή ανάλυσης του. Η δημιουργία ενός έργου με ή από φωτογραφίες θέτει σε κίνηση ξανά αυτόν το νεκρό χρόνο. Το προκύπτον, ενδεχομένως, περιέχει περισσότερους του ενός χρόνους, σίγουρα, πάντως, αυτόν της κατασκευής του. Η χειρονομία του κατασκευαστή του προσθέτει ερωτηματικά. Επιπροσθέτως ένα τέτοιο φωτογράφημα αναπτύσσεται σε περισσότερες των δυο διαστάσεων του απλού φωτογραφικού έργου. Το ίδιο παραλλάσει και τα συγκεκριμένα όρια του. Ανοίγεται στον τόπο και το χρόνο του θεατή.
Ένα μεταφωτογράφημα/έργο για το Εγώ; Ο καλλιτέχνης εκθέτει την αλήθεια του και εκτίθεται. Γυμνός, λες και για να γίνει πιστευτό το αυτονόητο. Σε στάση ευγενούς του νέου μεσαίωνα (νεκρός ή κοιμισμένος άραγε;) κείται επάνω στη σύγχρονη σαρκοφάγο, τα μαξιλάρια του καναπέ και την βαλίτσα (σχόλιο για τα ελάχιστα αναγκαία υπάρχοντα ενός ταξιδευτή;) που τον έφερε σε αυτήν την πόλη, μια ακόμη προσωρινή διαμονή. Το σύνολο εδράζεται σε βάση/ έδαφος από ένα μίγμα βλάστησης και ασφάλτου. Εντός τους τα πορτρέτα των νεκρών του (γνωστών ή αγνώστων) , αυτών που σηματοδότησαν την πορεία, τις ιδέες, τον αγώνα του.
Το σύνολο θα υποστεί σημειώσεις, φθορές και ίχνη, σαν ένα άλλο παλίμψηστο.
"Life is good"
Μία διεθνής ομαδική έκθεση σύγχρονης φωτογραφίας περί της ανθρώπινης υπόστασης, περί εαυτού.
Γκαλερί ΤΕΤΤΙΧ, (Διαλέττη 3, Θεσσαλονίκη, τηλ. 2310243304)
Εγκαίνια την Τετάρτη 10 Απριλίου 2013, 8.30μμ
Διάρκεια έκθεσης έως 30/04/2013
Ώρες λειτουργίας: Δε-Πα 18.00-21.00, Σα 11.00-14.00
Διοργάνωση: Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, www.fkth.gr
Επιμέλεια: Αλέκα Τσιρώνη
Συμμετέχουν: Andreas Kauppi (Σουηδία), Rawn Em (Καναδάς), Dmitry Kuklin (Ρωσία), Κarin Schranz (Αυστρία), Jeanyves Rousson (Γαλλία), Μαριάννα Μπαζάκα, Κώστας Μασσέρας, Αλέκα Τσιρώνη, Ευθύμης Μουρατίδης, Βασίλης Καρκατσέλης.
Για το αποτέλεσμα δράσης στον εξωτερικό τοίχο με έξοδο των φωτογραφιών στην πόλη κτλ:
http://karkatselispainting.weebly.com/life-is.html
Μικρό εισαγωγικό κείμενο της επιμελλήτριας
Η έκθεση αυτή αφορά στην δηλωμένη πια ανάγκη του ατόμου να αυτοπαρατηρείται και να αυτοπροσδιορίζεται ως «άνθρωπος». Αποτελούμε το σώμα της κοινωνίας, είμαστε συνοδοιπόροι της ζωής, υφιστάμεθα και δημιουργούμε ιδεολογίες ή και ιδεοληψίες.
Αφαιρώντας κάθε αναφορά σε χωροχρονικά πλαίσια, το πρόσωπο, το σώμα δείχνει να διατηρεί την ελευθερία της έκφρασης, της επιλογής και της δήλωσης, απαλλαγμένο από επιθετικούς προσδιορισμούς. Ο προφορικός ή γραπτός λόγος εμφανίζεται μάλλον ανεπαρκής στο να περιγράψει την βιωμένη σωματικά εμπειρία. Η γλώσσα περιγράφει, διαπιστώνει, το σώμα όμως βιώνει. Γίνεται έτσι το «καθαρό» μέσο, που φέρει ανάγκες και επιλογές πολιτικές, κοινωνικές, ηθικές, μιλά και αφηγείται ψυχολογικές καταστάσεις.
Οι άνθρωποι δείχνουν να «χάνονται» κάτω από την πίεση της μαζικότητας (και όχι συλλογικότητας): «μαζική» πληροφόρηση, «μαζικά» πρότυπα αισθητικής, «μαζικός» πολιτικός λόγος, ψυχολογία της μάζας. Πώς βιώνεται αυτή η μοναχικότητα του μαζικοποιημένου? Μπορεί ο άνθρωπος να διακρίνει την μαζικοποιημένη «εκπαίδευσή» του από την προσωπική επιλογή του και σε ποιο βαθμό, ή αποδεικνύεται ένας ατέρμονας αγώνας; Είναι ο ετεροκαθορισμός το κυρίαρχο και τι περιθώρια απόκλισης υπάρχουν;
Δέκα φωτογράφοι (πέντε Έλληνες και πέντε αλλοδαποί) συναντιούνται φωτογραφικά και συνομιλούν με τον κώδικα του μέσου τους, περί της ανθρώπινης υπόστασης. Φαίνεται ότι οι συνισταμένες είναι κοινές: Ιδεολογική και πολιτική αντίληψη, εξερεύνηση του «κακού» εαυτού, περιήγηση και παρατήρηση του «κόσμου», ψυχικές εμμονές, αυτοσαρκασμός και αμφισβήτηση, παρηγορία και αποδοχή, μεταμόρφωση των σωμάτων σε φορείς ιδεών, ερωτημάτων και θέσεων.
Αλέκα Τσιρώνη
Ο άνθρωπος ως συνισταμένη και ως συνιστώσα μέσα σε μια κοινωνία που προσδιορίζει για να προσδιοριστεί, που έχει ανάγκη να προσδιοριστεί για να προσδιορίσει τα “τέκνα” της. Κρυφές πτυχές της ανθρώπινης μέθεξης, της ανθρώπινης αν-εκπλήρωσης, της ανθρώπινης γενναιότητας και του ανθρώπινου τρόμου. Εικόνες και οπτικές αναζητήσεις που σε πρώτο επίπεδο φαντάζουν ανοίκειες, σε δεύτερο καταλήγουν τόσο κοντά σε δικές μας ανίδωτες σκέψεις και αναπόδεκτα ταξιδέματα της ψυχής και της λογικής μας.
Εν αρχή ην ο λόγος, λοιπόν… εν οπτικό συγκέρασμα δέκα φωτογράφων με κοινή συνισταμένη και συνιστώσα το ΕΓΩ, το ανθρώπινο- απάνθρωπο, το ατομικό-ομαδικό, το αναπότρεπτα οικείο.
Σμαρώ Πλατιώτη
Σκηνοθέτις-Θεατρολόγος
Μία διεθνής ομαδική έκθεση σύγχρονης φωτογραφίας περί της ανθρώπινης υπόστασης, περί εαυτού.
Γκαλερί ΤΕΤΤΙΧ, (Διαλέττη 3, Θεσσαλονίκη, τηλ. 2310243304)
Εγκαίνια την Τετάρτη 10 Απριλίου 2013, 8.30μμ
Διάρκεια έκθεσης έως 30/04/2013
Ώρες λειτουργίας: Δε-Πα 18.00-21.00, Σα 11.00-14.00
Διοργάνωση: Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, www.fkth.gr
Επιμέλεια: Αλέκα Τσιρώνη
Συμμετέχουν: Andreas Kauppi (Σουηδία), Rawn Em (Καναδάς), Dmitry Kuklin (Ρωσία), Κarin Schranz (Αυστρία), Jeanyves Rousson (Γαλλία), Μαριάννα Μπαζάκα, Κώστας Μασσέρας, Αλέκα Τσιρώνη, Ευθύμης Μουρατίδης, Βασίλης Καρκατσέλης.
Για το αποτέλεσμα δράσης στον εξωτερικό τοίχο με έξοδο των φωτογραφιών στην πόλη κτλ:
http://karkatselispainting.weebly.com/life-is.html
Μικρό εισαγωγικό κείμενο της επιμελλήτριας
Η έκθεση αυτή αφορά στην δηλωμένη πια ανάγκη του ατόμου να αυτοπαρατηρείται και να αυτοπροσδιορίζεται ως «άνθρωπος». Αποτελούμε το σώμα της κοινωνίας, είμαστε συνοδοιπόροι της ζωής, υφιστάμεθα και δημιουργούμε ιδεολογίες ή και ιδεοληψίες.
Αφαιρώντας κάθε αναφορά σε χωροχρονικά πλαίσια, το πρόσωπο, το σώμα δείχνει να διατηρεί την ελευθερία της έκφρασης, της επιλογής και της δήλωσης, απαλλαγμένο από επιθετικούς προσδιορισμούς. Ο προφορικός ή γραπτός λόγος εμφανίζεται μάλλον ανεπαρκής στο να περιγράψει την βιωμένη σωματικά εμπειρία. Η γλώσσα περιγράφει, διαπιστώνει, το σώμα όμως βιώνει. Γίνεται έτσι το «καθαρό» μέσο, που φέρει ανάγκες και επιλογές πολιτικές, κοινωνικές, ηθικές, μιλά και αφηγείται ψυχολογικές καταστάσεις.
Οι άνθρωποι δείχνουν να «χάνονται» κάτω από την πίεση της μαζικότητας (και όχι συλλογικότητας): «μαζική» πληροφόρηση, «μαζικά» πρότυπα αισθητικής, «μαζικός» πολιτικός λόγος, ψυχολογία της μάζας. Πώς βιώνεται αυτή η μοναχικότητα του μαζικοποιημένου? Μπορεί ο άνθρωπος να διακρίνει την μαζικοποιημένη «εκπαίδευσή» του από την προσωπική επιλογή του και σε ποιο βαθμό, ή αποδεικνύεται ένας ατέρμονας αγώνας; Είναι ο ετεροκαθορισμός το κυρίαρχο και τι περιθώρια απόκλισης υπάρχουν;
Δέκα φωτογράφοι (πέντε Έλληνες και πέντε αλλοδαποί) συναντιούνται φωτογραφικά και συνομιλούν με τον κώδικα του μέσου τους, περί της ανθρώπινης υπόστασης. Φαίνεται ότι οι συνισταμένες είναι κοινές: Ιδεολογική και πολιτική αντίληψη, εξερεύνηση του «κακού» εαυτού, περιήγηση και παρατήρηση του «κόσμου», ψυχικές εμμονές, αυτοσαρκασμός και αμφισβήτηση, παρηγορία και αποδοχή, μεταμόρφωση των σωμάτων σε φορείς ιδεών, ερωτημάτων και θέσεων.
Αλέκα Τσιρώνη
Ο άνθρωπος ως συνισταμένη και ως συνιστώσα μέσα σε μια κοινωνία που προσδιορίζει για να προσδιοριστεί, που έχει ανάγκη να προσδιοριστεί για να προσδιορίσει τα “τέκνα” της. Κρυφές πτυχές της ανθρώπινης μέθεξης, της ανθρώπινης αν-εκπλήρωσης, της ανθρώπινης γενναιότητας και του ανθρώπινου τρόμου. Εικόνες και οπτικές αναζητήσεις που σε πρώτο επίπεδο φαντάζουν ανοίκειες, σε δεύτερο καταλήγουν τόσο κοντά σε δικές μας ανίδωτες σκέψεις και αναπόδεκτα ταξιδέματα της ψυχής και της λογικής μας.
Εν αρχή ην ο λόγος, λοιπόν… εν οπτικό συγκέρασμα δέκα φωτογράφων με κοινή συνισταμένη και συνιστώσα το ΕΓΩ, το ανθρώπινο- απάνθρωπο, το ατομικό-ομαδικό, το αναπότρεπτα οικείο.
Σμαρώ Πλατιώτη
Σκηνοθέτις-Θεατρολόγος