ΕΓΩ ΚΑΙ ΟΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΜΟΥ
Μία έκθεση φωτογραφίας, σε συνεργασία με την Θεατρική Ομάδα Ενδοχώρα, για συμμετοχή στην
2η Συνάντηση Θεατρικών Σχημάτων - ΙΟΥΝΙΟΣ 2013, Θέατρο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ , Εθνικής Αμύνης 1 , Θεσσαλονίκη. (1 - 18 ιΟΥΝΊΟΥ 2013)
Διοργάνωση: EΝΩΣΗ ΘΕΑΤΡΙΚΩΝ ΣΧΗΜΑΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ-ΘΡΑΚΗΣ. Υπό την αιγίδα της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας
ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΟΙΧΟ
Πολλά μπορούν ν ανάψουν μια φωτιά.
Όμως κάθε φωτιά που ανάβει δεν είναι έργο Μοίρας αδυσώπητης.
Αυτά που μοίρα τα ονομάζουν, αυτά είναι το κακό.
Ανάξιο είναι Θεού, ανάξιο κι ανθρώπου
να ονοματίζεις τη βλακεία Μοίρα.
Της Μοίρας τ όνομα στα λάθη των ανθρώπων μη δίνετε.
Μπορεί μια φωτογραφία να καταδείξει το προφανές παραμένοντας αντι-προφανής; Η πειραγμένη αληθοφάνεια του μέσου μπορεί να ενεργοποιήσει την σκέψη για το πέραν του αναγνώσιμου; Η φωτογραφία που δεν φυλακίζει έναν χρόνο αλλά περισσότερους μπορεί να αποκαλύψει την πλάνη του είναι; Πόσα πρόσωπα έχουμε, πόσους χαρακτήρες μπορεί να κρύβει ο καθένας μας;
Η δήθεν απείραχτη και ανόθευτη φωτογραφία, σαν άποψη και μόνον, είναι ανύπαρκτη. Η κάθε φωτογραφία σαν υποκειμενική γραφή είναι, αδιαπραγμάτευτα, μία μη αντικειμενική πραγματικότητα, μία γλυκιά μικροαπάτη πολύ μεγαλύτερη από αυτή μιας προφανώς κατασκευασμένης εικόνας. Στη δεύτερη γίνεται αμέσως κατανοητή η πλάνη την οποία παρουσιάζει η δήθεν ρεαλιστική γραφή. Στη δεύτερη η αναγνωρίσιμη πλάνη χρησιμοποιείται για να προσεγγίσουμε την αλήθεια.
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
2η Συνάντηση Θεατρικών Σχημάτων - ΙΟΥΝΙΟΣ 2013, Θέατρο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ , Εθνικής Αμύνης 1 , Θεσσαλονίκη. (1 - 18 ιΟΥΝΊΟΥ 2013)
Διοργάνωση: EΝΩΣΗ ΘΕΑΤΡΙΚΩΝ ΣΧΗΜΑΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ-ΘΡΑΚΗΣ. Υπό την αιγίδα της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας
ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΟΙΧΟ
Πολλά μπορούν ν ανάψουν μια φωτιά.
Όμως κάθε φωτιά που ανάβει δεν είναι έργο Μοίρας αδυσώπητης.
Αυτά που μοίρα τα ονομάζουν, αυτά είναι το κακό.
Ανάξιο είναι Θεού, ανάξιο κι ανθρώπου
να ονοματίζεις τη βλακεία Μοίρα.
Της Μοίρας τ όνομα στα λάθη των ανθρώπων μη δίνετε.
Μπορεί μια φωτογραφία να καταδείξει το προφανές παραμένοντας αντι-προφανής; Η πειραγμένη αληθοφάνεια του μέσου μπορεί να ενεργοποιήσει την σκέψη για το πέραν του αναγνώσιμου; Η φωτογραφία που δεν φυλακίζει έναν χρόνο αλλά περισσότερους μπορεί να αποκαλύψει την πλάνη του είναι; Πόσα πρόσωπα έχουμε, πόσους χαρακτήρες μπορεί να κρύβει ο καθένας μας;
Η δήθεν απείραχτη και ανόθευτη φωτογραφία, σαν άποψη και μόνον, είναι ανύπαρκτη. Η κάθε φωτογραφία σαν υποκειμενική γραφή είναι, αδιαπραγμάτευτα, μία μη αντικειμενική πραγματικότητα, μία γλυκιά μικροαπάτη πολύ μεγαλύτερη από αυτή μιας προφανώς κατασκευασμένης εικόνας. Στη δεύτερη γίνεται αμέσως κατανοητή η πλάνη την οποία παρουσιάζει η δήθεν ρεαλιστική γραφή. Στη δεύτερη η αναγνωρίσιμη πλάνη χρησιμοποιείται για να προσεγγίσουμε την αλήθεια.
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
Συνέχεια από το επάνω μέρος της σελίδας
Δεν είναι έξυπνος και ανοιχτομάτης
αυτός που δε στοχάζεται τα όσα βλέπει,
αυτός που κάθε πρωί διαβάζει τις εφημερίδες
δίχως να μπει στον κόπο να σκεφτεί ο ίδιος.
Να ο αστός που τρέχει στη δουλειά του
αμέριμνος και φρεσκοξυρισμένος –
Ωραίος τρόπος να ξεχνά τον κίνδυνο.
Στο θέατρο κάποια πράγματα δεν είναι όπως στη ζωή. Πχ όλοι γνωρίζουμε πως το ουίσκι που πίνει ο ηθοποιός στη σκηνή, είναι νοητό ποτό, είναι μη ουίσκι. Πίνει από καταφανώς άδειο ποτήρι, για να τονιστεί το αναγώγιμο, πως αυτή η πράξη είναι ήσσονος σημασίας, πως εδώ τα πράγματα είναι πέρα από τη διακόσμηση και την τυποποίηση της πραγματικής ζωής, πως άλλα πρέπει να ενδιαφέρουν τον θεατή. Ακόμη και αν (σε περιπτώσεις πιο ρεαλιστικών ή εκλαϊκευμένων σκηνοθεσιών) κάποιο υγρό έχει το κρύσταλλο μέσα, αυτό είναι τσάι ή κάτι χρωματισμένο σαν ουίσκι. Το ορατό είναι μία αποδεκτή πλάνη, που χρησιμοποιείται για να τονιστεί πως άλλα έχουν προτεραιότητα.
Μπορεί αυτό να χρησιμοποιείται αναφανδόν και στην φωτογραφία;
Όταν πίσω μας καίει μια φωτιά και εμείς ποζάρουμε σα να μην άρπαξε το σπίτι μας φωτιά τι πάει να πει;
Ποτέ δεν πρέπει η τέχνη
τις πράξεις του αστού να κρίνει.
Απ έξω βλέπει, κι έτσι την κάθε συμφορά
την νοιώθει γρηγορότερα.
Ρωτά μονάχα, ευγενικά,
ακόμα κι όταν το κακό φουντώνει,
μονάχα προειδοποιώντας
μ όλη την αγωνία της, συγκρατημένη,
ανήμπορη να βοηθήσει όταν πρέπει.
Δεν διαχωρίζω τας ευθύνας μου. Δεν φρικιώ με την αλλαγή. Είναι προτιμότερη η όποια αλλαγή από τον αφανισμό. Δεν συνηθίζω στην μπόχα της κακιάς μυρουδιάς. Δεν θέλω να πιάνονται από την καλοσύνη και την ευγένεια μου για να κάνουν τις βρομοδουλειές τους. Το καλό βγαινει από αγώνα και όχι από πράξη σπλαχνική. Δεν είναι ιερή η ιδιοκτησία. Είναι στα σκοτάδια της που σιγοκαίει η φωτιά. Είναι και από αυτή τη φωτιά που μπορεί μια φλόγα να ξεφύγει και να εξαπλωθεί στην πόλη. Δεν αδιαφορώ για ότι συμβαίνει έξω από την πόζα μου, πίσω μου.
Που πας πολίτη;
Κραυγάζουν οι γάτες στο έργο.
Στη μνήμη του Κώστα Σταματίου
αυτός που δε στοχάζεται τα όσα βλέπει,
αυτός που κάθε πρωί διαβάζει τις εφημερίδες
δίχως να μπει στον κόπο να σκεφτεί ο ίδιος.
Να ο αστός που τρέχει στη δουλειά του
αμέριμνος και φρεσκοξυρισμένος –
Ωραίος τρόπος να ξεχνά τον κίνδυνο.
Στο θέατρο κάποια πράγματα δεν είναι όπως στη ζωή. Πχ όλοι γνωρίζουμε πως το ουίσκι που πίνει ο ηθοποιός στη σκηνή, είναι νοητό ποτό, είναι μη ουίσκι. Πίνει από καταφανώς άδειο ποτήρι, για να τονιστεί το αναγώγιμο, πως αυτή η πράξη είναι ήσσονος σημασίας, πως εδώ τα πράγματα είναι πέρα από τη διακόσμηση και την τυποποίηση της πραγματικής ζωής, πως άλλα πρέπει να ενδιαφέρουν τον θεατή. Ακόμη και αν (σε περιπτώσεις πιο ρεαλιστικών ή εκλαϊκευμένων σκηνοθεσιών) κάποιο υγρό έχει το κρύσταλλο μέσα, αυτό είναι τσάι ή κάτι χρωματισμένο σαν ουίσκι. Το ορατό είναι μία αποδεκτή πλάνη, που χρησιμοποιείται για να τονιστεί πως άλλα έχουν προτεραιότητα.
Μπορεί αυτό να χρησιμοποιείται αναφανδόν και στην φωτογραφία;
Όταν πίσω μας καίει μια φωτιά και εμείς ποζάρουμε σα να μην άρπαξε το σπίτι μας φωτιά τι πάει να πει;
Ποτέ δεν πρέπει η τέχνη
τις πράξεις του αστού να κρίνει.
Απ έξω βλέπει, κι έτσι την κάθε συμφορά
την νοιώθει γρηγορότερα.
Ρωτά μονάχα, ευγενικά,
ακόμα κι όταν το κακό φουντώνει,
μονάχα προειδοποιώντας
μ όλη την αγωνία της, συγκρατημένη,
ανήμπορη να βοηθήσει όταν πρέπει.
Δεν διαχωρίζω τας ευθύνας μου. Δεν φρικιώ με την αλλαγή. Είναι προτιμότερη η όποια αλλαγή από τον αφανισμό. Δεν συνηθίζω στην μπόχα της κακιάς μυρουδιάς. Δεν θέλω να πιάνονται από την καλοσύνη και την ευγένεια μου για να κάνουν τις βρομοδουλειές τους. Το καλό βγαινει από αγώνα και όχι από πράξη σπλαχνική. Δεν είναι ιερή η ιδιοκτησία. Είναι στα σκοτάδια της που σιγοκαίει η φωτιά. Είναι και από αυτή τη φωτιά που μπορεί μια φλόγα να ξεφύγει και να εξαπλωθεί στην πόλη. Δεν αδιαφορώ για ότι συμβαίνει έξω από την πόζα μου, πίσω μου.
Που πας πολίτη;
Κραυγάζουν οι γάτες στο έργο.
Στη μνήμη του Κώστα Σταματίου