Το TANGO της Θεσσαλονίκης
Το τάνγκο γεννήθηκε γύρω στο 1880 στις περιθωριακές συνοικίες του BuenosAires, πέρασε στα ευρωπαϊκά σαλόνια στις αρχές του 20ου αιώνα και δεν άργησε να εξελιχθεί σε μία «τρέλα» που κατέκλυσε όλες τις τότε σύγχρονες μητροπόλεις, στην Ευρώπη και την Αμερική.
Μετά από μία μακρά απουσία, τα τελευταία χρόνια έχει επιστρέψει δριμύτερο για να κατακτήσει τις γειτονιές όλου του κόσμου, από την Αμερική ως την Ευρώπη και την Ασία, με την κλασική αλλά και τη νέα «ηλεκτρονική» μουσική μορφή του.
Μετά από μία μακρά απουσία, τα τελευταία χρόνια έχει επιστρέψει δριμύτερο για να κατακτήσει τις γειτονιές όλου του κόσμου, από την Αμερική ως την Ευρώπη και την Ασία, με την κλασική αλλά και τη νέα «ηλεκτρονική» μουσική μορφή του.
Γιατί με μάθανε να αγαπώ
αφού είναι σαν να πετά κανείς στη θάλασσα τα όνειρα του;
Αφού η αγάπη είναι
σαν παλιός εχθρός
που τον πόνο ανάβει
και το κλάμα διδάσκει…
Εγώ ρωτώ γιατί;
ναι, γιατί με μάθανε να αγαπώ
αφού αγαπώντάς σε την αγάπη μου σκότωνα;
φριχτή φάρσα για ένα τίποτα τα πάντα να δίνεις
Και στο τέλος του αντίο, να ξυπνάς με λυγμούς
Enrique Santos Discépolo (Cansión Desesperada)
TANGO:
Χορός που ξεκίνησε από τα χαμόσπιτα και τα καταγώγια του Μπουένος Άιρες για να εκφράσει τον καημό και το πάθος των απόκληρων, (όπως τόσες μορφές τέχνης πριν στα σαλόνια εγκολπωθούν), μιλώντας με κίνηση για τη δίψα της μνημοσύνης, της ατομικής ή συλλογικής μας μνήμης δηλαδή, μα και για την ανάγκη να ξεχάσουμε ότι βαθιά μας χαρακώνει ή μας δίνει φτερά»
Τις πιο ευαίσθητες πλευρές μας αγκαλιασμένοι …
Γιατί οι άνθρωποι σ’ όλον τον κόσμο χορεύουμε Αργεντίνικο Τάνγκο; Ίσως επειδή η μουσική του tango εκφράζει θλίψη, δηλαδή πίκρα και λύπη μαζί, που συχνά συνδυάζεται με την απογοήτευση, την οργή και τον σαρκασμό. Συναισθήματα που απορρέουν από το πάθος. Το πάθος του έρωτα, του αποχωρισμού, της απόρριψης, της αποτυχίας και της χαμένης ελπίδας.
Καταστάσεις και συναισθήματα που οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα, συναντάμε στην πορεία της ζωής μας. Καταστάσεις που βίωναν οι πρώτοι “tangueros” (χορευτές του τάνγκο), μετανάστες και αυτόχθονες της κατώτερης τάξης στο λιμάνι του Buenos Aires, που βρήκαν διέξοδο διοχετεύοντας τα συναισθήματά τους στη μουσική και το χορό του tango.
“To tango είναι ένας χορός εσωστρεφής, μέχρι και ενδοσκοπικός: «μια θλιβερή σκέψη που χορεύεται», αντίθετα με άλλους λαϊκούς χορούς που είναι εξωστρεφείς και χαρωποί, θορυβώδεις και χαρούμενα ερωτικοί» αναφέρει ο Horacio Salas στο βιβλίο του «Το Τάνγκο».
Ίσως, πάλι, επειδή χορεύοντας τάνγκο μας δίνεται η δυνατότητα να εκφράσουμε τις πιο ευαίσθητες πλευρές μας αγκαλιασμένοι …
Δέσποινα Ποτούρη Milonga “Toca Tango”
Τάνγκο: Απ τα Αργεντίνικα Λιμάνια, μέχρι τον Θερμαΐκό…
Τέχνη, λένε, είναι ένα ψέμα που πείθει πως είναι αλήθεια. Ίσως γιατί δεν ανήκει σ αυτούς που την δημιουργούν, αλλά σ αυτούς που την έχουνε ανάγκη. Και γι αυτό ακριβώς επιβιώνει. Αιώνες ή δεκαετίες. Όπως ο χορός που τιμάμε τούτον τον Οκτώβρη. Το Τάνγκο. Παρόν ακόμα, παρόν διαρκώς, απ τα Αργεντίνικα λιμάνια μέχρι τον Θερμαΐκό... Χορός που ξεκίνησε από τα χαμόσπιτα και τα καταγώγια του Μπουένος Άιρες για να εκφράσει τον καημό και το πάθος των απόκληρων, (όπως τόσες μορφές σημαντικής τέχνης πριν στα σαλόνια εγκολπωθούν), μιλώντας με κίνηση για την δίψα της μνημοσύνης, της ατομικής ή συλλογικής μνήμης μας δηλαδή, μα και την ανάγκη να ξεχάσουμε ό,τι βαθιά μας χαρακώνει ή μας δίνει φτερά.
Χορός ορθολογικός στο βήμα κι απίστευτα αναπάντεχος στην κίνηση και στην χρήση του κορμιού, ισορροπεί διαρκώς ανάμεσα στην ντροπαλοσύνη σχεδόν του άγριου «θέλω» του καβαλιέρε και στο προγραμματισμένο «παιχνίδι» της ντάμας του. Γινόμενος έτσι, λες, φιλοσοφία εμπράγματη, σύμβολο δηλαδή της ίδιας της παραβιασμένης από τον σύγχρονο τρόπο ζωής ανθρώπινης φύσης... Θυμίζοντας στις μιλόνγκες ή στους μοναχικούς χορούς ότι ο άνθρωπος είναι εξόριστος στη γη, ανάμεσα σε όνειρα, γητειές, διαρκείς αγώνες για τον έρωτα, την καταξίωση ή το δίκιο, ανάμεσα σε κοροϊδίες και προσβολές, την ίδια ώρα που τα γιγάντια φτερά του τον εμποδίζουν να περπατήσει.
Γιατί φτερά δείχνει η σύλληψη του τάνγκο. Φτερά και άρνηση να προσγειωθείς απόλυτα στο χώμα. Αφού εκεί, στο χώμα, βρίσκουμε την ζωή που θέλουμε μέσα από τον χορό να ξεχάσουμε. Ίδια ιστορία πίσω από μυριάδες ονόματα, πρόσωπα και «τόπους». Θυμίζοντας το πόσο το ατομικό μπλέκεται με το συλλογικό. Το στιγμιαίο με το παντοτινό. Φτερά που τ απλώνει το κορμί των χορευτών (όπως αφήνονται να ταξιδέψουν τους καημούς και τις ελπίδες τους μες την μουσική) μα τ αποτυπώνει ταυτόχρονα η τέχνη που κάνει αιώνιο το στιγμιαίο. Η φωτογραφία... Το τάνγκο, μία χαρά που μπορεί να κυοφορεί την σοφία της λύπης μα και «μία θλιμμένη σκέψη που μπορεί να χορευτεί», (και να φωτογραφηθεί) συμπυκνώνει στη δική του εκδοχή μία στάση ζωής που έρχεται βαθιά μέσα απ την ιστορία του ανθρώπου. Έτοιμος κι ικανός να γιατρεύει τις πληγές που άνοιξε κι ανοίγει η λογική, αφού ό,τι ονειρευτήκαμε είναι αυτό που ευωδιάζει και τρέμει στις κινήσεις των χορευτών. To Tango δεν παραδίνεται, λοιπόν, και δεν μας «παραδίδει», αφού αποτελεί την πιο αναίμακτη ουτοπία... Το επόμενο διάστημα, ας αφεθούμε ση μαγεία του. Και μέσα απ αυτήν, ας αναζητήσουμε και την δική μας μαγεία… Ελ. Καρασαβίδου
αφού είναι σαν να πετά κανείς στη θάλασσα τα όνειρα του;
Αφού η αγάπη είναι
σαν παλιός εχθρός
που τον πόνο ανάβει
και το κλάμα διδάσκει…
Εγώ ρωτώ γιατί;
ναι, γιατί με μάθανε να αγαπώ
αφού αγαπώντάς σε την αγάπη μου σκότωνα;
φριχτή φάρσα για ένα τίποτα τα πάντα να δίνεις
Και στο τέλος του αντίο, να ξυπνάς με λυγμούς
Enrique Santos Discépolo (Cansión Desesperada)
TANGO:
Χορός που ξεκίνησε από τα χαμόσπιτα και τα καταγώγια του Μπουένος Άιρες για να εκφράσει τον καημό και το πάθος των απόκληρων, (όπως τόσες μορφές τέχνης πριν στα σαλόνια εγκολπωθούν), μιλώντας με κίνηση για τη δίψα της μνημοσύνης, της ατομικής ή συλλογικής μας μνήμης δηλαδή, μα και για την ανάγκη να ξεχάσουμε ότι βαθιά μας χαρακώνει ή μας δίνει φτερά»
Τις πιο ευαίσθητες πλευρές μας αγκαλιασμένοι …
Γιατί οι άνθρωποι σ’ όλον τον κόσμο χορεύουμε Αργεντίνικο Τάνγκο; Ίσως επειδή η μουσική του tango εκφράζει θλίψη, δηλαδή πίκρα και λύπη μαζί, που συχνά συνδυάζεται με την απογοήτευση, την οργή και τον σαρκασμό. Συναισθήματα που απορρέουν από το πάθος. Το πάθος του έρωτα, του αποχωρισμού, της απόρριψης, της αποτυχίας και της χαμένης ελπίδας.
Καταστάσεις και συναισθήματα που οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα, συναντάμε στην πορεία της ζωής μας. Καταστάσεις που βίωναν οι πρώτοι “tangueros” (χορευτές του τάνγκο), μετανάστες και αυτόχθονες της κατώτερης τάξης στο λιμάνι του Buenos Aires, που βρήκαν διέξοδο διοχετεύοντας τα συναισθήματά τους στη μουσική και το χορό του tango.
“To tango είναι ένας χορός εσωστρεφής, μέχρι και ενδοσκοπικός: «μια θλιβερή σκέψη που χορεύεται», αντίθετα με άλλους λαϊκούς χορούς που είναι εξωστρεφείς και χαρωποί, θορυβώδεις και χαρούμενα ερωτικοί» αναφέρει ο Horacio Salas στο βιβλίο του «Το Τάνγκο».
Ίσως, πάλι, επειδή χορεύοντας τάνγκο μας δίνεται η δυνατότητα να εκφράσουμε τις πιο ευαίσθητες πλευρές μας αγκαλιασμένοι …
Δέσποινα Ποτούρη Milonga “Toca Tango”
Τάνγκο: Απ τα Αργεντίνικα Λιμάνια, μέχρι τον Θερμαΐκό…
Τέχνη, λένε, είναι ένα ψέμα που πείθει πως είναι αλήθεια. Ίσως γιατί δεν ανήκει σ αυτούς που την δημιουργούν, αλλά σ αυτούς που την έχουνε ανάγκη. Και γι αυτό ακριβώς επιβιώνει. Αιώνες ή δεκαετίες. Όπως ο χορός που τιμάμε τούτον τον Οκτώβρη. Το Τάνγκο. Παρόν ακόμα, παρόν διαρκώς, απ τα Αργεντίνικα λιμάνια μέχρι τον Θερμαΐκό... Χορός που ξεκίνησε από τα χαμόσπιτα και τα καταγώγια του Μπουένος Άιρες για να εκφράσει τον καημό και το πάθος των απόκληρων, (όπως τόσες μορφές σημαντικής τέχνης πριν στα σαλόνια εγκολπωθούν), μιλώντας με κίνηση για την δίψα της μνημοσύνης, της ατομικής ή συλλογικής μνήμης μας δηλαδή, μα και την ανάγκη να ξεχάσουμε ό,τι βαθιά μας χαρακώνει ή μας δίνει φτερά.
Χορός ορθολογικός στο βήμα κι απίστευτα αναπάντεχος στην κίνηση και στην χρήση του κορμιού, ισορροπεί διαρκώς ανάμεσα στην ντροπαλοσύνη σχεδόν του άγριου «θέλω» του καβαλιέρε και στο προγραμματισμένο «παιχνίδι» της ντάμας του. Γινόμενος έτσι, λες, φιλοσοφία εμπράγματη, σύμβολο δηλαδή της ίδιας της παραβιασμένης από τον σύγχρονο τρόπο ζωής ανθρώπινης φύσης... Θυμίζοντας στις μιλόνγκες ή στους μοναχικούς χορούς ότι ο άνθρωπος είναι εξόριστος στη γη, ανάμεσα σε όνειρα, γητειές, διαρκείς αγώνες για τον έρωτα, την καταξίωση ή το δίκιο, ανάμεσα σε κοροϊδίες και προσβολές, την ίδια ώρα που τα γιγάντια φτερά του τον εμποδίζουν να περπατήσει.
Γιατί φτερά δείχνει η σύλληψη του τάνγκο. Φτερά και άρνηση να προσγειωθείς απόλυτα στο χώμα. Αφού εκεί, στο χώμα, βρίσκουμε την ζωή που θέλουμε μέσα από τον χορό να ξεχάσουμε. Ίδια ιστορία πίσω από μυριάδες ονόματα, πρόσωπα και «τόπους». Θυμίζοντας το πόσο το ατομικό μπλέκεται με το συλλογικό. Το στιγμιαίο με το παντοτινό. Φτερά που τ απλώνει το κορμί των χορευτών (όπως αφήνονται να ταξιδέψουν τους καημούς και τις ελπίδες τους μες την μουσική) μα τ αποτυπώνει ταυτόχρονα η τέχνη που κάνει αιώνιο το στιγμιαίο. Η φωτογραφία... Το τάνγκο, μία χαρά που μπορεί να κυοφορεί την σοφία της λύπης μα και «μία θλιμμένη σκέψη που μπορεί να χορευτεί», (και να φωτογραφηθεί) συμπυκνώνει στη δική του εκδοχή μία στάση ζωής που έρχεται βαθιά μέσα απ την ιστορία του ανθρώπου. Έτοιμος κι ικανός να γιατρεύει τις πληγές που άνοιξε κι ανοίγει η λογική, αφού ό,τι ονειρευτήκαμε είναι αυτό που ευωδιάζει και τρέμει στις κινήσεις των χορευτών. To Tango δεν παραδίνεται, λοιπόν, και δεν μας «παραδίδει», αφού αποτελεί την πιο αναίμακτη ουτοπία... Το επόμενο διάστημα, ας αφεθούμε ση μαγεία του. Και μέσα απ αυτήν, ας αναζητήσουμε και την δική μας μαγεία… Ελ. Καρασαβίδου