Σταυροί από το μέτωπο (της τέχνης). "Κοιμητήριο Φωτογραφικών Ιδεών" και "Το Δένδρο των Ευχών".
Ένα νεκροταφείο ιδεών, σκέψεων, μισοαρχινισμένων προσπαθειών και project που δεν ολοκληρώθηκαν ποτές (γιατί άραγε;) και πίσω τους ΄΄Το Δένδρο των Ευχών΄΄.
Στον ίδιο περιφραγμένο χώρο, στην άκρη σχεδόν του πουθενά, βρίσκονται στοιχισμένες οι ελπίδες του φωτογράφου για κάτι που θα είχε συντελεστεί σε κάποιο παρελθόν μέλλον, αλλά ουδέποτε συνετελέσθεισαν, προσχέδια που ουδέποτε μετατράπηκαν σε τέχνη, όνειρα που στη ροη του χρόνου, δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να πάρουν περεταίρω σάρκα και οστά κατά τα ποθούμενα. Σε ένα χωράφι βρίσκονται οι απτές αποδείξεις, πως πολλά από τα σχέδια του παρελθόντος έμειναν απλώς δοκίμια αντίστοιχων ελπίδων, ελπίδων που δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ, μέχρι σήμερα, όμως, που τροφοδότησαν αυτή τη νέα εγκατάσταση.
Στο πρώτο επίπεδο το παρελθόν, στο δεύτερο το μέλλον. Ανάμεσά τους εμείς. Μπροστά σε παράταξη το in memoriam, στο βάθος ο “κήπος” με τις αιωρούμενες στο παραμικρό φύσημα του αγέρα-χρόνου φρέσκιες ιδέες, αυτές που δεν θα έχουν την ίδια τύχη με τις προηγούμενες ή μήπως θα έχουν;
Οι φωτογραφίες, στη μία τους φάση, σε μη συνηθισμένη γεωμετρική φόρμα (πάσης φύσεως χριστιανικοί ¨σταυροί¨ μακριά από το γνωστό παραλληλόγραμμο) αλλά με την αντίστοιχη στοίχιση που παραπέμπει, αφενός στην αρχειοθέτηση έργων του παρελθόντος και αφετέρου στην απαιτουμένη καλλιτεχνική πειθαρχεία για την ολοκλήρωση καλλιτεχνικού έργου.
Στην δεύτερή τους φάση (Δένδρο των Ευχών), περιστρέφονται καμαρωτές, σαν για να τραβήξουν το μάτι, διπλής όψης, ολόκληρες, δίχως απώλειες, ελεύθερες, άναρχες, κομπορρημονούσες.
Ανάμεσα τους το ¨Μνημείο για τον ανώνυμο φωτογράφο¨, εγκαταλελειμμένο, χορταριασμένο, πραγματικά δυσθεώρητο, πραγματικά ανώνυμο.
Στην είσοδο του ¨Κοιμητηρίου των Φωτογραφικών Ιδεών¨ μία λευκή πολυθρόνα ηρεμίας, ρεμβασμού, ξεκούρασης και ευκαιρίας αναθεωρήσεων, ένα σύμβολο του σύγχρονου ντιζάιν του πλαστικού, που επανανοηματοδοτεί με άλλον τρόπο το σταμάτημα του χρόνου, κάτι που υπονοεί το μέσον το οποίο χρησιμοποιήθηκε για αυτό το έργο.
Η συνέχεια του κειμένου μετά τις φωτογραφίες
Ένα νεκροταφείο ιδεών, σκέψεων, μισοαρχινισμένων προσπαθειών και project που δεν ολοκληρώθηκαν ποτές (γιατί άραγε;) και πίσω τους ΄΄Το Δένδρο των Ευχών΄΄.
Στον ίδιο περιφραγμένο χώρο, στην άκρη σχεδόν του πουθενά, βρίσκονται στοιχισμένες οι ελπίδες του φωτογράφου για κάτι που θα είχε συντελεστεί σε κάποιο παρελθόν μέλλον, αλλά ουδέποτε συνετελέσθεισαν, προσχέδια που ουδέποτε μετατράπηκαν σε τέχνη, όνειρα που στη ροη του χρόνου, δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να πάρουν περεταίρω σάρκα και οστά κατά τα ποθούμενα. Σε ένα χωράφι βρίσκονται οι απτές αποδείξεις, πως πολλά από τα σχέδια του παρελθόντος έμειναν απλώς δοκίμια αντίστοιχων ελπίδων, ελπίδων που δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ, μέχρι σήμερα, όμως, που τροφοδότησαν αυτή τη νέα εγκατάσταση.
Στο πρώτο επίπεδο το παρελθόν, στο δεύτερο το μέλλον. Ανάμεσά τους εμείς. Μπροστά σε παράταξη το in memoriam, στο βάθος ο “κήπος” με τις αιωρούμενες στο παραμικρό φύσημα του αγέρα-χρόνου φρέσκιες ιδέες, αυτές που δεν θα έχουν την ίδια τύχη με τις προηγούμενες ή μήπως θα έχουν;
Οι φωτογραφίες, στη μία τους φάση, σε μη συνηθισμένη γεωμετρική φόρμα (πάσης φύσεως χριστιανικοί ¨σταυροί¨ μακριά από το γνωστό παραλληλόγραμμο) αλλά με την αντίστοιχη στοίχιση που παραπέμπει, αφενός στην αρχειοθέτηση έργων του παρελθόντος και αφετέρου στην απαιτουμένη καλλιτεχνική πειθαρχεία για την ολοκλήρωση καλλιτεχνικού έργου.
Στην δεύτερή τους φάση (Δένδρο των Ευχών), περιστρέφονται καμαρωτές, σαν για να τραβήξουν το μάτι, διπλής όψης, ολόκληρες, δίχως απώλειες, ελεύθερες, άναρχες, κομπορρημονούσες.
Ανάμεσα τους το ¨Μνημείο για τον ανώνυμο φωτογράφο¨, εγκαταλελειμμένο, χορταριασμένο, πραγματικά δυσθεώρητο, πραγματικά ανώνυμο.
Στην είσοδο του ¨Κοιμητηρίου των Φωτογραφικών Ιδεών¨ μία λευκή πολυθρόνα ηρεμίας, ρεμβασμού, ξεκούρασης και ευκαιρίας αναθεωρήσεων, ένα σύμβολο του σύγχρονου ντιζάιν του πλαστικού, που επανανοηματοδοτεί με άλλον τρόπο το σταμάτημα του χρόνου, κάτι που υπονοεί το μέσον το οποίο χρησιμοποιήθηκε για αυτό το έργο.
Η συνέχεια του κειμένου μετά τις φωτογραφίες
Η συνέχεια του κειμένου από το επάνω μέρος της σελίδας.
Η συνέχεια του κειμένου από το επάνω μέρος της σελίδας
ΥΓ
Η επίδραση των καιρικών συνθηκών στα έργα και η επέμβαση των πάσης φύσεως στοιχείων της φύσης επ αυτών, μπορεί να ορίζει την απόλυτη θνητότητα τους, ταυτόχρονα, όμως, προσφέρει, για μια ακόμη φόρα, την ευκαιρία στο δημιουργό, για νέα έργα, βάση αυτής της φθοράς. ΄΄ Η φωτογραφία της φθαρμένης φωτογραφίας΄΄. Σαν για να επανέλθουμε στην αρχή, αναμόχλευση του προηγούμενου έργου μας, της ιστορίας γενικότερα, μια νέα κατάσταση, λες και δεν υπάρχει τέλος, δεν υπάρχει το παραμικρό για πέταμα. Αντιθέτως, υπάρχει ακόμη ελπίδα.
Για το πλαίσιο δημιουργίας των έργων
Το Σάββατο 20 Ιουνίου και ώρα 20:00μ.μ. οι φοιτητές του 3ου εργαστηρίου ζωγραφικής της Α.Σ.Κ.Τ. του Α.Π.Θ. του καθηγητή Γιώργου Τσακίρη και οι συμμετέχοντες εικαστικοί στο καλλιτεχνικό συμπόσιο «Τέχνη ποιώ διά της παραθεήσεως», σας προσκαλούν σε ένα party-παρουσίαση των εικαστικών έργων ατομικών και ομαδικών που δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια επτά μηνών από τον Οκτώβρη του 2014 έως τον Ιούνιο του 2015.
Στην παραγωγή των έργων συμμετείχαν αλφαβητικά οι φοιτητές και εικαστικοί:
Αδάμος Βασίλης, Αλεξάνδρου Βασίλης, Ανδρεάδη Λάγια, Αργυριάδης Γιάννης, Αρίδα Χρύσα, Άψυχου Ειρήνη, Γεωργιτσέλη Μπορισλάβα, Γκάνη Λίτσα, Γραμμάδας Κώστας, Δαλάκα Αλεξάνδρα, Δίγκας Μίλτος, Ζάττα Σάντυ, Ζηκίδου Ιωάννα, Καρκατσέλης Βασίλης, Καρώνης Θάνος, Κατσιλάκης Άρης, Κιλελέλης Φώτης, Κούλιου Βασιλίνα, Λάτσιος Βασίλης, Λιόκα Άννα, Μανικάτης Γιάννης, Μηλιώτη Μαρία, Μονογυιός Γιάννης, Νάκου Αλεξάνδρα, Νάσση Ιωάννα, Νικολαϊδου Χριστίνα, Παλάντζας Δημήτρης, Παναγιωτάκης Σταύρος, Παναγιώτου Αγγέλα, Παναγιώτου Μαρία, Παπαδοπούλου Ελένη, Πούλιος Θανάσης, Σαμαράς Ηλίας, Τατάκης Φίλιππος, Τσαρούχας Αποστόλης, Τσιούμας Στέργιος, Τσόγκα Ιωάννα
Γενικός συντονισμός: Γιώργος Τσακίρης καθ. Α.Σ.Κ.Τ. Α.Π.Θ.
Επιμέλεια: Στέλλα Μανικάτη, Ιστορικός
Τηλ. επικοινωνίας 6972282438 Δημήτρης Βλάσσης
Χαμογελάστε!
Πίσω απ όλα αφανέρωτος ο ανεξάντλητος Βασίλης.
Μια δική μου..ανάγνωση των φωτογραφιών σου.
Πρώτη εντύπωση σα να ασήμιζαν καθρεφτάκια σε παράταξη. Σταυροί στο μέτωπο απ την παλιά ταινία. Σαν αστεράκια ή χιονονυφάδες που έπεσαν στη γη. Κάπου διέκρινα Α|Μ μάσκες και ζωντάνεψαν μνήμες από τα σεμινάρια φωτογραφίας στο Κιλκίς. Κάθε φωτό ήταν μια στιγμή ζωής που πέρασε και τη φυλάξαμε, εμπειρία που ζήσαμε, ενέργειες που ανταλλάξαμε, ιδέες που προσπεράσαμε και ίσως τώρα ανεμίζουν κάπου στους αιθέρες-σε αναμονή-! Τα μουσουλμανικού τύπου οβάλ, πίσω όψη, μου θύμισαν πασχαλινά φαναράκια-αερόστατα στο Λεωνίδιο, έτοιμα να εκτοξευτούν. Στρατός σε θέση μάχης. Ομαδική αντίσταση κατά ..? ..'παντός καιρού '. Θρασύτατα [θάρρος -θράσος] 'εγώ' που στυλώνουν ...το πόδι με χιούμορ, μελαγχολία, αινιγματικά. Σπαρμένα δόντια του μυθικού δράκου. Σταυρουδάκια χαράς από βάπτιση. Σταυροί του μαρτυρίου μπηγμένοι στη Γη που τους έθρεψε, κάθετα για τη Ζωή, οριζόντια για το Θάνατο. Πρωταγωνιστεί και το στοιχείο Γη-το
παρελθόν, το παρόν και το μέλλον [?} μας, που δέχεται στωικά το ... παιχνίδι με τη σιγουριά όμως ότι όλα θα καταλήξουν στην αγκαλιά της. Η επίδραση και η φθορά από τις καιρικές συνθήκες και τον χρόνο.
Ωστόσο με καθήλωσε η τελευταία σου 'πομπή με εξαπτέρυγα''
με το μελετημένο στήσιμό της. Φαντάζομαι να μεταφέρουν αυτά τα σύμβολα, ανέμελα κι αθώα λευκοντυμένα παιδάκια, που βαδίζουν με υποτυπώδη
ρυθμό το δρόμο της ζωής [και το αντίθετο ] κάτω από τα φτερά των αγγέλων...! κ.α. ..κ.α.
Εύγε κι ευχαριστώ που με θυμάσαι.
Καταλαβαίνεις ότι βλέπω(;) ό,τι αντιλαμβάνομαι...!
Μαριάννα από Κιλκίς
ΒΚ
Πράγματι,
οι μάσκες είναι από τα project των μαθημάτων μας στη Φωτογραφική Ομάδα του Κιλκίς.
Πράγματι,
ήθελα να ξαναδώσω Ζωή σε πράγματα που συνέβησαν και δεν θα έπρεπε να χαθούν. Συνεχίζει να έχει αξία για μένα αυτό το παιχνίδι της φωτογραφίας με τη μνήμη. Ότι ξεχαστεί είναι σαν να μη συνέβη ποτέ, έλεγε κάποιος. Και η Ζωή μας κύλισε (και συνεχίζει, ευτυχώς, να κυλάει) από χαρά σε ελπίδα και από σχέδιο σε πράξη, από όνειρο σε πράξη, από αντίσταση στο παρόν προς ένα μέλλον λευκό, άγραφτο.
Μου αρέσει ο τρόπος που έγραψες για πράγματα που δεν τόλμησα!
Αγαπημενε μου Βασιλη . Πρωινο σε καποιο νησι του κοσμου . Θαλασσα , ουρανος , αμμος που καιει. Ηλιος . Προμηνυεται ζεστη και σημερα , ημερα Σαββατο . Ατενιζω πιο περα απο τον ορατο οριζοντα και νομιζω μοναχα ετσι βρισκω το κρυφο σου παραθυρακι . Να βλεπω τα εργα σου. Να διαβαζω οσα δεν γραφεις με μελανι και στυλο και λεξεις . Αντιστεκομαι υποθετω και σε αυτην την κωμικη εντελει φθορα των λεξεων. Αποφευγω την πρωτη ματια , και τη δευτερη. Αναζητω καινουργια. Φοβαμαι την πλανη της ορασης πουχει συνηθισει - στην εξασκηση / κι υποσυνειδητα αν θες / να κυταζει νομιζοντας πως το καθε τι , της φανερωνεται τιμιο και προσφορο για ερμηνειες . Αν τα καταφερνω δεν ξερω . Αυτη η ιδια δυναμη της συνηθειας μεχει ηδη φθειρει χωρις να μπορω να κανω τιποτα γιαυτο. Ερημην μας . ..Θα ποθουσα πιο πολυ απολα ωστοσο , να γινοταν να φυτρωσω σε αυτο το χωραφι σου. Χορταρι που βλασταινει. Αναμεσα στις στρωσεις του Χρονου _ Στις εικονες . Και να μετρουσα ανασες . Μια ανασα .. Εισπνοη - εκπνοη. Δυο ανασες . Το οξυγονο . Τη βροχη. Τα γελια . Τα δακρυα . _Εχει μνημη το χωμα που πατησαμε ? Αισθησεις ? Διαλεγω την αφη . Οχι των χεριων . Την αλλη , τη δυσκολη . Της μεσα μας μοναχικης λεωφορου. Ραγες. Καλε μου Δασκαλε , χωρω ακομα στα κλαμμενα παπουτσια μου . Χαιρομαι στους επιλογους ολους , τη χαρμολυπη για ο,τι περασε . Δοξαζω μια φθορα μονο δικια μου . Δακρυσμενη και απολυτως ναρκισιστικη. Μα , αν δεν τα ειχαμε ζησει ? .. ? .. Λοιπον ειναι μια τυχη αυτη. Δεν ειναι ? Ατυχη εστω. Μα ολες οι τυχες με την ιδια μοιρα ερχονται. Τωρα μια λεξη τελευταια να ποτιζει κει που λειπω . Γαλανη , φυσικα, παντα ! Φιλι . _ Εξαιρετικος και υπεροχος παντα Βασιλη Καρκατσελη. Τα σεβη μου. Μαρια χ.
ΥΓ
Η επίδραση των καιρικών συνθηκών στα έργα και η επέμβαση των πάσης φύσεως στοιχείων της φύσης επ αυτών, μπορεί να ορίζει την απόλυτη θνητότητα τους, ταυτόχρονα, όμως, προσφέρει, για μια ακόμη φόρα, την ευκαιρία στο δημιουργό, για νέα έργα, βάση αυτής της φθοράς. ΄΄ Η φωτογραφία της φθαρμένης φωτογραφίας΄΄. Σαν για να επανέλθουμε στην αρχή, αναμόχλευση του προηγούμενου έργου μας, της ιστορίας γενικότερα, μια νέα κατάσταση, λες και δεν υπάρχει τέλος, δεν υπάρχει το παραμικρό για πέταμα. Αντιθέτως, υπάρχει ακόμη ελπίδα.
Για το πλαίσιο δημιουργίας των έργων
Το Σάββατο 20 Ιουνίου και ώρα 20:00μ.μ. οι φοιτητές του 3ου εργαστηρίου ζωγραφικής της Α.Σ.Κ.Τ. του Α.Π.Θ. του καθηγητή Γιώργου Τσακίρη και οι συμμετέχοντες εικαστικοί στο καλλιτεχνικό συμπόσιο «Τέχνη ποιώ διά της παραθεήσεως», σας προσκαλούν σε ένα party-παρουσίαση των εικαστικών έργων ατομικών και ομαδικών που δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια επτά μηνών από τον Οκτώβρη του 2014 έως τον Ιούνιο του 2015.
Στην παραγωγή των έργων συμμετείχαν αλφαβητικά οι φοιτητές και εικαστικοί:
Αδάμος Βασίλης, Αλεξάνδρου Βασίλης, Ανδρεάδη Λάγια, Αργυριάδης Γιάννης, Αρίδα Χρύσα, Άψυχου Ειρήνη, Γεωργιτσέλη Μπορισλάβα, Γκάνη Λίτσα, Γραμμάδας Κώστας, Δαλάκα Αλεξάνδρα, Δίγκας Μίλτος, Ζάττα Σάντυ, Ζηκίδου Ιωάννα, Καρκατσέλης Βασίλης, Καρώνης Θάνος, Κατσιλάκης Άρης, Κιλελέλης Φώτης, Κούλιου Βασιλίνα, Λάτσιος Βασίλης, Λιόκα Άννα, Μανικάτης Γιάννης, Μηλιώτη Μαρία, Μονογυιός Γιάννης, Νάκου Αλεξάνδρα, Νάσση Ιωάννα, Νικολαϊδου Χριστίνα, Παλάντζας Δημήτρης, Παναγιωτάκης Σταύρος, Παναγιώτου Αγγέλα, Παναγιώτου Μαρία, Παπαδοπούλου Ελένη, Πούλιος Θανάσης, Σαμαράς Ηλίας, Τατάκης Φίλιππος, Τσαρούχας Αποστόλης, Τσιούμας Στέργιος, Τσόγκα Ιωάννα
Γενικός συντονισμός: Γιώργος Τσακίρης καθ. Α.Σ.Κ.Τ. Α.Π.Θ.
Επιμέλεια: Στέλλα Μανικάτη, Ιστορικός
Τηλ. επικοινωνίας 6972282438 Δημήτρης Βλάσσης
Χαμογελάστε!
Πίσω απ όλα αφανέρωτος ο ανεξάντλητος Βασίλης.
Μια δική μου..ανάγνωση των φωτογραφιών σου.
Πρώτη εντύπωση σα να ασήμιζαν καθρεφτάκια σε παράταξη. Σταυροί στο μέτωπο απ την παλιά ταινία. Σαν αστεράκια ή χιονονυφάδες που έπεσαν στη γη. Κάπου διέκρινα Α|Μ μάσκες και ζωντάνεψαν μνήμες από τα σεμινάρια φωτογραφίας στο Κιλκίς. Κάθε φωτό ήταν μια στιγμή ζωής που πέρασε και τη φυλάξαμε, εμπειρία που ζήσαμε, ενέργειες που ανταλλάξαμε, ιδέες που προσπεράσαμε και ίσως τώρα ανεμίζουν κάπου στους αιθέρες-σε αναμονή-! Τα μουσουλμανικού τύπου οβάλ, πίσω όψη, μου θύμισαν πασχαλινά φαναράκια-αερόστατα στο Λεωνίδιο, έτοιμα να εκτοξευτούν. Στρατός σε θέση μάχης. Ομαδική αντίσταση κατά ..? ..'παντός καιρού '. Θρασύτατα [θάρρος -θράσος] 'εγώ' που στυλώνουν ...το πόδι με χιούμορ, μελαγχολία, αινιγματικά. Σπαρμένα δόντια του μυθικού δράκου. Σταυρουδάκια χαράς από βάπτιση. Σταυροί του μαρτυρίου μπηγμένοι στη Γη που τους έθρεψε, κάθετα για τη Ζωή, οριζόντια για το Θάνατο. Πρωταγωνιστεί και το στοιχείο Γη-το
παρελθόν, το παρόν και το μέλλον [?} μας, που δέχεται στωικά το ... παιχνίδι με τη σιγουριά όμως ότι όλα θα καταλήξουν στην αγκαλιά της. Η επίδραση και η φθορά από τις καιρικές συνθήκες και τον χρόνο.
Ωστόσο με καθήλωσε η τελευταία σου 'πομπή με εξαπτέρυγα''
με το μελετημένο στήσιμό της. Φαντάζομαι να μεταφέρουν αυτά τα σύμβολα, ανέμελα κι αθώα λευκοντυμένα παιδάκια, που βαδίζουν με υποτυπώδη
ρυθμό το δρόμο της ζωής [και το αντίθετο ] κάτω από τα φτερά των αγγέλων...! κ.α. ..κ.α.
Εύγε κι ευχαριστώ που με θυμάσαι.
Καταλαβαίνεις ότι βλέπω(;) ό,τι αντιλαμβάνομαι...!
Μαριάννα από Κιλκίς
ΒΚ
Πράγματι,
οι μάσκες είναι από τα project των μαθημάτων μας στη Φωτογραφική Ομάδα του Κιλκίς.
Πράγματι,
ήθελα να ξαναδώσω Ζωή σε πράγματα που συνέβησαν και δεν θα έπρεπε να χαθούν. Συνεχίζει να έχει αξία για μένα αυτό το παιχνίδι της φωτογραφίας με τη μνήμη. Ότι ξεχαστεί είναι σαν να μη συνέβη ποτέ, έλεγε κάποιος. Και η Ζωή μας κύλισε (και συνεχίζει, ευτυχώς, να κυλάει) από χαρά σε ελπίδα και από σχέδιο σε πράξη, από όνειρο σε πράξη, από αντίσταση στο παρόν προς ένα μέλλον λευκό, άγραφτο.
Μου αρέσει ο τρόπος που έγραψες για πράγματα που δεν τόλμησα!
Αγαπημενε μου Βασιλη . Πρωινο σε καποιο νησι του κοσμου . Θαλασσα , ουρανος , αμμος που καιει. Ηλιος . Προμηνυεται ζεστη και σημερα , ημερα Σαββατο . Ατενιζω πιο περα απο τον ορατο οριζοντα και νομιζω μοναχα ετσι βρισκω το κρυφο σου παραθυρακι . Να βλεπω τα εργα σου. Να διαβαζω οσα δεν γραφεις με μελανι και στυλο και λεξεις . Αντιστεκομαι υποθετω και σε αυτην την κωμικη εντελει φθορα των λεξεων. Αποφευγω την πρωτη ματια , και τη δευτερη. Αναζητω καινουργια. Φοβαμαι την πλανη της ορασης πουχει συνηθισει - στην εξασκηση / κι υποσυνειδητα αν θες / να κυταζει νομιζοντας πως το καθε τι , της φανερωνεται τιμιο και προσφορο για ερμηνειες . Αν τα καταφερνω δεν ξερω . Αυτη η ιδια δυναμη της συνηθειας μεχει ηδη φθειρει χωρις να μπορω να κανω τιποτα γιαυτο. Ερημην μας . ..Θα ποθουσα πιο πολυ απολα ωστοσο , να γινοταν να φυτρωσω σε αυτο το χωραφι σου. Χορταρι που βλασταινει. Αναμεσα στις στρωσεις του Χρονου _ Στις εικονες . Και να μετρουσα ανασες . Μια ανασα .. Εισπνοη - εκπνοη. Δυο ανασες . Το οξυγονο . Τη βροχη. Τα γελια . Τα δακρυα . _Εχει μνημη το χωμα που πατησαμε ? Αισθησεις ? Διαλεγω την αφη . Οχι των χεριων . Την αλλη , τη δυσκολη . Της μεσα μας μοναχικης λεωφορου. Ραγες. Καλε μου Δασκαλε , χωρω ακομα στα κλαμμενα παπουτσια μου . Χαιρομαι στους επιλογους ολους , τη χαρμολυπη για ο,τι περασε . Δοξαζω μια φθορα μονο δικια μου . Δακρυσμενη και απολυτως ναρκισιστικη. Μα , αν δεν τα ειχαμε ζησει ? .. ? .. Λοιπον ειναι μια τυχη αυτη. Δεν ειναι ? Ατυχη εστω. Μα ολες οι τυχες με την ιδια μοιρα ερχονται. Τωρα μια λεξη τελευταια να ποτιζει κει που λειπω . Γαλανη , φυσικα, παντα ! Φιλι . _ Εξαιρετικος και υπεροχος παντα Βασιλη Καρκατσελη. Τα σεβη μου. Μαρια χ.